Kolet Janssen

auteur

Een wit blad

22 januari 2019

Sneeuw heeft op mij (en op vele anderen) het effect van kinderlijke verrukking. Van de soort waarbij je mond spontaan in de ‘o’-stand gaat staan en je er verder het zwijgen toe doet. Alles wordt anders als er een witte laag overheen komt. Zelfs vuilnisbelten en lelijke schuttingen krijgen iets waardigs als ze bedekt zijn met sneeuw. Sneeuw is een kans om onze wereld even anders te bekijken: alsof alles nog kan.

Ik weet wel dat die sneeuw straks wellicht verandert in gore drab. Dat wat eronder tevoorschijn komt, niet mooier is dan gisteren. Maar toch. We hebben heel even gezien hoe het ook kan zijn. Dat niet alles duisternis en droefenis is. Dat er ook veel lichtheid is in ons bestaan.

Als we over straat schuifelen en soms bijna onderuitgaan, klinkt als vanzelf een kinderlijke kreet waarvan we dachten dat we hem al lang verleerd hadden. Mensen glimlachen naar elkaar alsof ze hetzelfde geheim delen. We waren het bijna vergeten, maar de sneeuw heeft het teruggebracht.

Onze ziel heeft sneeuw nodig, minstens een dag per jaar. Dan kunnen we weer met een wit blad beginnen en alles wat fout liep, begraven. ‘De engeltjes schudden hun beddekens uit’, zei mijn buurvrouw vroeger. Wie zou er niet aan engelen denken als de wereld er zo betoverend bij ligt?

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.