Eerste schoentjes

18 december 2018

18 december 1955. ‘Kolet krijgt haar eerste schoentjes’, lees ik in het notitieboek van mijn vader, dat we na zijn dood vonden. Alleen als er iets bijzonders gebeurde, noteerde hij dat in één zin op de pagina van de dag, met het jaar erbij. Van 1949 tot 2015, daarna nam zijn zicht blijkbaar te veel af om nog te kunnen schrijven. Op sommige dagen staan er uit al die jaren niet meer dan twee of drie berichtjes, op andere dagen wel negen of tien. Een overzicht van een leven in eenregelige zinnen.

Meestal gaat het over de aankoop van een meubelstuk of apparaat. Over een lek of een hevige storm. Over een val of een ziekenhuisopname. Over een belangrijk nieuwsfeit. De laatste jaren vermeldde hij steeds meer overlijdens van vrienden.

Ik heb nooit geweten dat hij dit deed. Nu pas begrijp ik waarom hij na het avondeten vaak even naar de kamer ging die wij ‘het bureau’ noemden. Daar stonden zijn schrijftafel en zijn volle boekenrekken. Als hij terugkwam, had hij vaak een of ander weetje voor ons. ‘Vijf jaar geleden lag er 15 cm sneeuw rond deze tijd.’ Of: ‘Het is vandaag al tien jaar geleden dat heeroom Jan is gestorven.’ Ik wist niet beter dan dat mijn vader zich al die dingen spontaan op het juiste moment herinnerde. Nu besef ik dat hij dan net even gespiekt had in zijn notitieboek en het wellicht had aangevuld.

Maar 63 jaar geleden kreeg ik dus mijn eerste schoentjes. De dag voordien staat er: ‘Kolet eet eerste eierdooier en spuwt ‘m weer uit.’ De kleine zorgen van elke dag, zo lang geleden, het is schattig en schrijnend tegelijk. Tegenwoordig eet ik met plezier eitjes en gebruik ik elke dag mijn schoenen, zonder erbij na te denken. Met dank aan de goede zorgen van mijn ouders, waarvan ik de sporen kan lezen in het notitieboek van mijn vader.