Eeuwig leven in een nieuwe vorm
10 juli 2019
‘Vier vandaag uw vijfjarige vriendschap met Luc op Facebook!’ schreeuwt mijn startpagina me op een ochtend toe. Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd, maar afgezien daarvan: het kan helemaal niet meer. Want Luc is in het begin van dit jaar gestorven.
Ik vind het moeilijk te geloven dat Facebook dat niet weet. Facebook weet immers alles van mij. Als ik op een onbewaakt moment online naar een tuinstoel of een opklapbed zoek, word ik wekenlang belaagd met advertenties op Facebook voor tuinstoelen en opklapbedden.
Alleen de dood dringt niet door. Als het niet in vier letters bij je belangrijke levensgebeurtenissen staat, ben je niet dood op Facebook. En zelfs dan, vermoed ik. Zolang niemand je profiel verwijdert, blijf je in leven op Facebook. Een vreemde vorm van eeuwig leven, waarbij de pagina’s om je heen zich verder vullen en de jouwe roerloos blijft, tot er misschien op je verjaardag nog iemand iets post.
Het is ook niet gemakkelijk om met voorbedachte rade iemands sporen in het leven uit te wissen. Ik spreek uit ervaring, ik heb het huis van mijn ouders ‘leeggemaakt’. Dat is een eufemisme voor van je hart een steen maken en bijna alles naar de kringloopwinkel brengen. Alles wat voor hen betekenis had, wordt opeens een waardeloos voorwerp. Het voelt nog steeds als heiligschennis.
Wat doe je met dode mensen in je adresboek? Mijn ouders streepten die door. Rond hun negentigste klaagden ze erover dat ze bijna alleen nog doorgestreepte mensen op hun pagina’s hadden staan. Ik laat de steekkaartjes van dode vrienden of familieleden in mijn adresbakje meestal zitten, zodat ik ze al zoekend nog eens tegenkom, als een groet uit het hiernamaals. Niemand heeft er tenslotte last van. Maar een digitaal bestand verdraagt minder slordigheid, en als je iemand delete, is hij voorgoed verdwenen. Dat is wel erg drastisch. Daarom blijven veel Facebookaccounts ook na de dood van de eigenaar nog bestaan.
En zo word ik dus soms herinnerd aan mijn vriendschap met een dode. Ik zal er ter ere van Luc eentje op drinken.
(Afb. van Simon Steinberger via Pixabay)
;)
;)
;)
;)
;)
Herkenbare gedachten … Ik stuur je warmte
Mooi en respectvol ! Ik laat de namen van overleden mensen ook in mijn adresboekje staan sinds ik iets heel pijnlijk heb meegemaakt. Elf jaar geleden is mijn man overleden aan kanker. Enkele weken daarna ging ik naar onze gezinsgroep . We begonnen de bijeenkomst met de adressen na te kijken, omdat sommige mensen verhuisd waren. Toen de naam van mijn man werd voorgelezen, viel er een pijnlijke stilte en ik zag de persoon die naast mij zat zijn naam doorstrepen met een dikke stift. Ik hoef je niet te vertellen wat er dan door je heengaat. Nu zet ik in mijn adresboek gewoon een kruisje achter hun naam . Als ik het dan doorblader, kom ik ze nog allemaal tegen . Ze zijn dan niet weg en voorgoed verdwenen.
Neen, ze groeten je vanuit het hiernamaals, zoals je zo mooi zegt.
Nicky