Elk jaar jonger

6 oktober 2019

Ik weet wel dat het niet klopt, maar de studenten in mijn stad lijken elk jaar jonger te worden. Elk jaar eind september en begin oktober zie je hier geregeld jongelui met matrassen over straat lopen, op weg van het ene kot naar het andere. Even later wandelen ze langs een fiets die is volgeladen met bakken bier. Ze gillen en roepen soms in de holste uren van de nacht en lijken niet te beseffen dat er mensen zijn die ’s nachts gewoon slapen. Maar ze zorgen ook voor gezellige drukte en een immer veilig gevoel als je in het donker door de stad loopt.

En steeds meer betrap ik er mezelf op dat ik denk: die jongen zit toch met moeite in het derde middelbaar, wat doet hij zo laat nog op straat? Of: dat meisje is niet ouder dan zestien, gaat die echt voor zichzelf een kot inrichten? Het hele straatbeeld wordt bepaald door steeds jonger lijkende mensen.

De keerzijde van die medaille is dat je in onze stad heel snel het gevoel hebt om oud te zijn. De blikken van de studenten glijden over je heen alsof je een verkeersbord of een huisgevel bent. Ze zien je letterlijk niet staan. Dit is de stad waar hun volwassen leven begint en ze hebben geen zin in saaie mensen van middelbare leeftijd of ouder die over de stoep schuifelen. Je soepel voortbewegen, een superslank figuur, een geïmproviseerd leven vol gekke invallen, daar word je hier elke dag uitvoerig mee geconfronteerd. Wie eenmaal werkt en/of een gezinsleven heeft, of hier en daar zijn gewrichten voelt kraken, voelt zich al snel uitgerangeerd.

In de kerk zijn de rollen vaak omgekeerd. In de meeste kerken val je juist op als je nog niet grijs of kaal bent. Oud zijn is er normaal en je kunt je er dus jonger wanen dan je feitelijk bent. Voor jonge mensen is het vaak moeilijk om aansluiting te vinden in een parochie, als zowel de voorganger als de medeparochianen een paar generaties ouder zijn. Niet verwonderlijk dat ze soms liever elkaar vinden in aparte kringen.

Wat ik mis op straat, kan ik dus compenseren in de meeste kerken. Maar het echte geluk bestaat erin om af en toe verbinding te maken over alle leeftijdsgrenzen heen. In de buurt als we soep op de stoep verkopen en de geur zowel de oude bewoners als de studenten verleidt. In de kerk bij een viering die expliciet gericht is op kinderen, jongeren, jonge ouders, grootouders en hoogbejaarden, allemaal samen rond dezelfde verhalen. Samenzijn met wie voor en na je komt is altijd een beetje het paradijs.

(Kerknet.be 6 oktober 2019, afb. van zdenekfrits0 via Pixabay)