Elk kind is ‘echt’

24 september 2021

‘Een kleinkind van je pleegdochter, dat zou toch nooit hetzelfde zijn geweest’, zegt een kennis. Ik zwijg perplex. Mijn pleegdochter heeft geen kinderen. Maar ik weet zeker dat ik voor die kinderen een volbloed oma zou zijn geweest.

Wat is dat toch met die illusie dat een biologisch (klein)kind het enige ‘echte’ kind kan zijn? De ervaring leert elke dag dat we ook kunnen moederen en vaderen over pluskinderen, pleegkinderen en wat voor kinderen er ook op ons pad komen. Als ik de haartjes vlocht van mijn pleegdochter of de knielappen naaide op de broek van mijn pleegzoon, voelde ik me echt niet anders dan later bij die van mijn ‘eigen’ zoon of dochter.

Veel mensen onderschatten zichzelf op dat vlak. Als je voor een kind mag zorgen en als dat kind je leert vertrouwen, krijg je bijna vanzelf een sterke band.

Dat droombeeld van het ‘ideale gezinnetje’ krijg je misschien niet via pleegzorg. Maar ook niet via draagmoederschap. Ik hoop maar dat iedereen die eraan denkt, dat goed beseft. Want een gezin is tenslotte niet meer dan een plek, waar grote mensen en kinderen samen thuis zijn en met vallen en opstaan gelukkig zijn. Hoe dan ook. Wat heeft biologie daarmee te maken?

(Fragmenten uit mijn stukje in De Standaard 24/9/2021: Waarom zou alleen een biologisch kind ‘echt’ zijn?)