Elodie

21 januari 2019

Je zou het niet zeggen als je mij ziet, maar in mijn vorig leven was ik ‘de juf van godsdienst’ van Elodie Ouedraogo. Ik was zelfs een jaar hulptitularis van haar klas. Ze was een volgzame leerlinge die echter regelmatig afwezig was, omdat ze weer eens een loopstage deed in China of zo. De lessen moest ze op eigen houtje bijbenen, en het vak godsdienst was dan allicht niet meteen haar prioriteit. Meestal zaten mijn leerlingen op hun stoelen als ik lesgaf, maar ik herinner me nog haarscherp hoe ik onder de indruk was van de lengte van Elodie’s benen, toen ik haar eens rechtop zag staan.

Als hulptitularis moest je soms officiële lijsten met namen van je leerlingen voorlezen in een of ander verband, en ik heb echt zitten oefenen om Elodie’s familienaam correct te kunnen uitspreken. Het was eens wat anders dan de Vangoidsenhovens of Ottenburghs die ik inmiddels gewoon was. En het leerde me dat het niet zo moeilijk is als het lijkt. Als je het drie keer na elkaar juist uitspreekt, zit het voorgoed in je hoofd en klinkt het niet gekker dan Janssen of Peeters.

Na bijna dertig jaar lesgeven, lopen er veel oudleerlingen van mij rond. Af en toe vang ik ergens een glimp van hen op. Een stoere piloot of een fiere burgemeester. Een fluitiste die de wereld rondreist. Mijn eigen lieve apothekeres. En heel veel warme vaders en moeders. Stevige mensen waarop je kunt rekenen. Bij Elodie krijg ik af en toe wat meer inkijk in waar ze allemaal mee bezig is, dankzij ‘de boekjes’. Altijd krijg ik er een warm hart van en heb ik de neiging om aan de zijlijn te gaan staan en geluidloos in mijn handen te klappen.

Het is leuk om te zien dat je oudleerlingen het goed doen. Niet omdat ik denk dat ik daar ook maar enige verdienste aan heb, maar omdat het altijd fijn is om iets te zien groeien.