Kolet Janssen

auteur

Encore

29 mei 2019

Na een hemelse avond vol Monteverdi vragen we als publiek om een toegift. Een encore. En we krijgen het en genieten nog even van pure schoonheid voordat we weer de aardse realiteit induiken van ‘sjaal om je hals tegen de koude wind’ en ‘waar heb ik nu ook alweer mijn sleutel gelaten?’. Een encore is nog even uitstel van wat onvermijdelijk moet komen.

Op de fiets naar huis bedenk ik hoe heerlijk het moet zijn als mensen je steevast na je werk om een encore vragen. Een toegift die niet op het programma staat, maar die juist daarom extra geluk brengt. Als mensen nog meer van je willen alsof ze nooit genoeg van je lijken te krijgen. Alsof je hun strijd om het leven kunt verzachten door nog even gewoon verder te werken.

Niet in elk beroep krijg je die kans. Als lerares werd ik letterlijk nooit om een encore gevraagd. Integendeel, als de bel voor het einde van de les weerklonk, zat iedereen al in de startblokken. Wat je daarna nog aan gewichtigs vertelde in de klas, ging verloren als de spreekwoordelijke parels voor de zwijnen.

In het Italiaanse restaurantje om de hoek krijg ik weleens een encore in de vorm van een Limoncello bij de rekening. Mijn tandarts geeft een speeltje aan mijn kleinzoon als beloning voor het stilzitten bij de controle, maar aan mij geeft ze niets als ik hetzelfde doe. Nog meer boren en peuteren zou ik trouwens al helemaal niet op prijs stellen. De schilder die mijn ramen onderhanden neemt, veegt als encore een paar vlekken van de vensterbank en schroeft de klink weer netjes op de voordeur. De tramchauffeur in die andere stad verwittigt mij op mijn vraag wanneer ik moet uitstappen en ik krijg er nog een vriendelijke groet bovenop. De mevrouw aan de telefoon van de infodienst vraagt mij aan het einde van het gesprek of ze me nog met iets anders van dienst kan zijn en wenst mij daarna ook nog een prettige dag. In de supermarkt krijg ik meer stickertjes dan voorzien op mijn kasticket om mijn kleinzoon mee blij te maken. Bij de apotheker krijg ik een staaltje anti-rimpelcrème. De postbode belt aan om een pakje dat niet door de brievenbus kan persoonlijk te overhandigen.

Als ik het zo allemaal op een rijtje zet, hangt mijn dag aan elkaar van de encores die ik krijg. En dan besef ik opeens dat ik zelf ook aan de lopende band toegiftjes rondstrooi. Want wat doet een stukjesschrijver anders dan kleine encores uitdelen? Ze staan nooit op iemands programma, maar hopelijk zorgen ze af en toe toch voor een beetje plezier. Meer moet dat niet zijn.

Afb. van WikimediaImages via Pixabay

Een reactie op “Encore”

  1. Annemie schreef:

    En zo is dat helemaal! Zalige encores die mijn dagen opfleuren! Oprechte dank daarvoor !

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.