Ergeren

4 augustus 2022

Ik erger me te veel. Terwijl ik best weet dat het helemaal niets uithaalt.

Ik erger me aan websites waarop je honderd wachtwoorden moet invullen en dan nog niet geraakt waar je wil. Ik erger me aan mensen met nijdig blaffende honden, die niet eens verontschuldigend glimlachen als ik ze voorbij moet op een smal wandelpad. Ik erger me aan recepten waarvan de hoeveelheden van de ingrediënten bij lange na niet kloppen. Ik erger me aan jurken die hun kleur verliezen in de wasmachine waardoor al mijn witte spullen nu vaalroze zijn. (En ja, daar bestaan doekjes tegen, maar die was ik vergeten en daar erger ik me ook aan.)  Ik erger me aan uitgestippelde wandelingen of wegomleidingen die op cruciale plekken geen aanduiding geven. Ik erger me aan plasticfolie rond komkommers. Ik erger me aan mensen die bedenken wat ik moet gaan doen op een vrije dag. Ik erger me aan muggen die niet afgeschrikt worden door mijn anti-muggenspray en aan wespen die onafgebroken rond mijn boterham cirkelen.

Het is een hele lijst en het is nog maar een begin. Ik erger me eraan hoeveel ik me erger.

Mijn volgend werkpuntje is dus om me minder en minder te gaan ergeren, totdat ik helemaal zen zal zijn geworden, zo rond mijn achtennegentigste, schat ik. Cruciaal voor mij is om op het kritieke moment van hevig opborrelende ergernis, de juiste zin in petto te hebben. Iets als ‘het is maar een …’. Verder aan te vullen naargelang de situatie: een jurk, een beetje meer tijd, een mens die niet beter weet, een uitdaging voor mijn creativiteit.

Ik moet nog veel oefenen. Zouden er trainers bestaan die je hierbij kunnen helpen? Of is het een geval van zelfeducatie? Ik hou jullie op de hoogte van elke vordering, hoe klein ook.

(Afb. van Robert Wegner via Pixabay)