Freeze

7 september 2021

Online vergaderen is een echte routine geworden. We sparen er veel (reis)tijd mee uit, maar we missen ook veel kleine hartelijkheid.

En zoals we vroeger zeurden over de files op de snelweg of de vertragingen op de trein, zuchten we nu bij de kuren van onze internetverbinding.

‘Kathleen, we horen je niet meer! Je geluid is uitgevallen!’

‘Oei, waar is Bart opeens? Hij is van het scherm verdwenen!’

‘Ik denk dat er iets mis is bij Joris, kijk, hij beweegt niet meer. Joris, ben je er nog?’

Onlangs biechtte een collega me op dat hij bij heel saaie en langdradige vergaderingen soms ‘freeze’ speelde. Gewoon je houding en gezicht bevriezen in een beetje dommige stand, met je mond halfopen, en dan heerlijk wegdromen. Niemand verwacht nog een reactie van je. Je bent er wel maar je krijgt even een time out. Je moet het wel geloofwaardig spelen natuurlijk en niet opeens in de lach schieten als iemand een grapje vertelt. Maar met enige oefening is het een gewaardeerde escape.

Het biedt perspectief op de kleine pauzes die we al zoomend zo vaak moeten missen: elkaar even ontmoeten bij de koffiemachine of bij de toiletten, de kantoorplant water geven, elkaar complimenteren met een nieuwe jas of een paar schoenen of gewoon een minuut lang ongegeneerd uit het raam staren. Voortdurend alert zijn is buitengewoon vermoeiend en bovendien slecht voor de creativiteit. Want het is pas al wegdromend of babbelend dat je vaak goede invallen krijgt.

Voortaan kijk ik anders naar zoomgenoten die even bevriezen. Misschien is het echt het internet dat ons parten speelt. Of misschien is het iemand die even in ruststand gaat staan. En daar is helemaal niks mis mee.

(Afb. van Surface via Unsplash)