Gagarin

18 april 2023

Niemand herkent mijn verhaal, maar toch zweer ik dat het klopt. Lang geleden had ik een Gagarin-muts.

Het was een rage, zoals wel vaker in de mode tijdens mijn kinderjaren. (Misschien nu nog, maar doe ik er gewoon niet meer aan mee.) De Russische kosmonaut Joeri Gagarin was in 1961 de eerste mens in de ruimte en daardoor was hij razend populair. Beelden van de man in zijn ruimtepak en met helm zag je overal.

En dus was er een winter waarin je een Gagarin-muts moest dragen als je hip wilde zijn. Elk vrouwenblad leverde een kant-en-klaar haakpatroon. De muts bestond uit dikke bobbels en liep bovenaan uit in een kleine uitstulping. Hij moest een helm voorstellen. Onder je kin kon je hem met een gehaakt riempje en een knoop vastmaken. Mijn moeder haakte voor mij een exemplaar in het zwart. Ik liep er een hele winter trots mee rond, me volledig bewust van mijn onweerstaanbaar coole imago.

De winter nadien was de muts uit de tijd. Maar niet veel later doken er uit het niets T-shirts op in knetterend polyester, die een veter als halssluiting hadden, met aan weerszijden van de opening vetergaatjes met een touwtje erdoorheen. Ik zou een moord hebben gepleegd voor zo’n T-shirt, maar mijn moeder vond het welletjes en beweerde dat ik geen extra T-shirt nodig had. Maar hoe kon ik erbij horen zonder vetershirt? Gelukkig wist mijn oma mijn moeder te vermurwen en kreeg ik op een goeie dag toch mijn felbegeerde vetershirt, zomaar aan een kraampje op de markt. Ik was de koning te rijk.

Af en toe meedoen met een rage is heerlijk. Het zorgde ervoor dat ik me mijn Gagarin-muts en mijn vetershirt meer dan vijftig jaar later nog tot in de details herinner. En ik heb een blijvende boon voor Gagarin, want hij heeft me een winter lang heel gelukkig gemaakt.

(Photo by Maria Teneva on Unsplash)