Geloven: altijd een beetje avontuur
15 december 2019
Onlangs zocht ik op een nieuwssite de term ‘advent’ en ik was verrast door het grote aantal hits dat ik kreeg. Maar toen ik de posts wat nauwkeuriger bekeek, bleek dat het telkens slechts ging om een deel van het woord. ‘Advent’ kwam zo vaak bovendrijven omdat het een stukje is van het woord ‘adventure’. In de bijdragen daarover ging het over alles behalve een tijd van rust en inkeer. Het ging over challenges en gewaagde ondernemingen met veel risico, die door roekeloze sportievelingen al dan niet tot een goed einde werden gebracht. Ik vond het wel grappig om daarin de advent tegen te komen.
Tegelijk zette het me ook aan het denken. Want misschien is de advent wel een avontuur. Blijkbaar hebben de woorden dezelfde stam. En net zoals het bij een avontuur niet vooral over het eindresultaat gaat, over de plek waar je aankomt of de eindmeet die je bereikt, zo gaat het in de advent ook op de eerste plaats om het proces dat we elk jaar opnieuw doorlopen.
In de aanloop naar Kerstmis graven we in ons hart naar wat we nodig hebben om God te zien, om God te verwelkomen. Dat is echt wel een spannend avontuur. Is onze hang naar het goede misschien ondergesneeuwd geraakt in de loop der maanden? Is er nog iets over van ons geloof in de kracht van het kleine? Vinden we medestanders om er vorm aan te geven? Welke verse zorgen en problemen bedreigen onze zorgvuldig gekoesterde hoop?
Elke week zetten we een verdere stap in ons avontuur, tot we met Kerstmis samen feest mogen vieren.
Jezus volgen is altijd een avontuur. Er wordt veel van ons gevraagd. Er hangen risico’s aan vast. Niemand weet hoe het zal gaan. Maar je bent nooit alleen. En zo stappen we verder in het avontuur van God en mens.
(Kerknet.be 15 december 2019, afb. van Sasin Tipchai via Pixabay)