Geluidsfragmenten

14 oktober 2019

Dit moest een stukje worden om mee te lachen. Eergisteren maakten mijn man en ik ons vrolijk over de geluidsfragmenten op het radiojournaal. Eerst was er een nieuwsitem over de bosbranden in Californië. De nieuwslezer vertelde over het aantal slachtoffers van vorig jaar en over het aantal verwoeste en geëvacueerde huizen van dit jaar. Ter illustratie kregen we een geluidsfragment te horen, dat het bulderende knetteren van vuur moest voorstellen. Het klonk alsof er op de VRT iemand zachtjes in een micro blies.

Een van de volgende punten op het journaal was de Japanse tyfoon Hagibis. We hoorden cijfers over windsnelheden en over rivieren die buiten hun oevers waren getreden. En weer kregen we een geluidsfragment, dat ditmaal de verwoestende kracht van de wind moest laten horen. Het klonk precies hetzelfde als de bosbranden in Californië. We schoten in de lach en opperden dat de VRT misschien alvast aan een nieuwe besparingsronde begonnen was. Twee zielige geluidsfragmentjes die wel uit een doe-het-zelf-pakket voor luisterspelen leken te komen.

Uur na uur werden ze uitgezonden en telkens hikten wij van het lachen, met slechts een klein randje schaamtegevoel tegenover de getroffen mensen in Los Angeles of Tokio.

Tot we op het journaal van zes uur opeens een ander fragment kregen voorgeschoteld, van journalist Jens Franssen uit het zuiden van Turkije, vlakbij de grens met Syrië. Hij liet horen hoe het klonk als er Koerdische stadjes werden beschoten. Dat klonk opeens akelig echt. Niet iets wat je in een geluidsstudio kunt simuleren. Huizen en straten, met zorg en toewijding gebouwd en aangelegd, werden in puin geschoten. Mannen, vrouwen en kinderen, met zorg en toewijding door iemand opgevoed en gekoesterd, werden in flarden geschoten.

En dus is dit uiteindelijk toch geen stukje geworden om mee te lachen.

(Afb. van Brennan Emerson via Pixabay)