Genoeg

6 februari 2024

Een vriend van ons is stervende. Zijn lichaam heeft de strijd opgegeven en nu is het wachten welke functie eerst zal uitvallen. Hij voelt zich zwak en uitgeput. Hij heeft geen pijn, maar het stilaan wegebben van het leven is vreemd en onbekend terrein. Geen mens kan zich daarop voorbereiden.

Zijn dochter omringt hem met goede zorgen. Op de palliatieve afdeling houden ze waakzaam in het oog dat hij niet moet afzien. Af en toe komt er nog iemand langs, maar steeds meer glijdt dat langs hem heen.

Toch is er nog de nabijheid. Ook al blijft er lichamelijk steeds minder over van haar vader, toch is hij er nog. Ze kunnen nog bij elkaar zijn en heel binnenkort kan dat niet meer. Het zijn ogenblikken om te koesteren.

Toch betrappen de betrokkenen, de vriend en zijn dochter en de mensen om hen heen, zich tot hun verbazing ook op enig ongeduld. Het mag afgelopen zijn, het is goed geweest. Het is genoeg, de dood mag komen. Waarom komt hij dan niet?

Maar de dood komt niet op commando. Iedereen wordt gedwongen om te wachten, om de tijd te laten wegglijden, om het leven tot het einde toe te laten verlopen.

Het doet me onwillekeurig denken aan mijn dochter die pas enkele dagen na de uitgerekende datum is bevallen. Ook toen moesten we met zijn allen wachten en ons overgeven aan wat er zou komen.

We zijn het niet meer gewoon om zo’n belangrijke gebeurtenis niet nauwkeurig in te plannen. Het voelt vreemd om dat tijdstip uit handen te geven. Om ons over te leveren aan iets wat breder en dieper is dan wij. Het leven heeft zijn eigen tijd, zijn eigen ritme. Het kan niet aangepord worden. Je moet het in vertrouwen uit handen geven, als aan een goede vriend.

Binnenkort zal de dood komen, en dan zal het toch weer plots en onherroepelijk zijn. Dan zullen we schrikken van de grote afstand die er is tussen leven en dood. Maar nu nog even niet. Nu wandelen we nog even in de schemering van het wegvloeiende leven, druppel voor druppel.

Vaarwel, vriend.

(Photo by Kim Teves on Unsplash)