Gesneuveld

17 mei 2022

Na meer dan twee jaar begon ik stilaan te denken dat ik de dans zou ontspringen, maar in de staart van de file heeft het coronabeestje mij toch nog te pakken gekregen. Eindelijk ben ik ook een ervaringsdeskundige 😉

Het projecteerde me met een klap terug naar de dagen van ziek zijn uit mijn vroege kinderjaren. Ik mocht dan beneden op de sofa liggen. Ik sliep veel, maar als ik wakker was, verveelde ik me. Ik volgde de stralen van de zon op het behangpapier en bestudeerde de ribbels in de stof van de sofa. Het waren vierkantjes, maar net niet helemaal. De koorts maakte er allerlei doolhoven van. Ergens in huis hoorde ik de bezige stappen van mijn moeder. Als ik mijn ogen weer opende, was het soms uren later. Het leven ging verder, maar ik stond even stil.

Zo is het ook nu. Covid is ouderwets ziek zijn: je slap en ellendig voelen en gewoon moeten wachten tot het beter gaat. De activiteiten in mijn lekker volle agenda draaien ook zonder mij verder. Ik onderga het met een mengeling van spijt en berusting. De koorts voert me mee op vreemde reizen waar ik duizelend van terugkeer. En als de koorts afneemt, is er een grote vermoeidheid. Alsof ik een marathon heb gelopen, vijf cursussen tegelijk heb geblokt en met zeven lieve mensen stevige ruzie heb gemaakt.

Daardoor is deze covidperiode voor mij ook een vooruitblik naar wat misschien ooit komt. Ik moet mijn krachten doseren, heel letterlijk. Als ik wil douchen, moet ik daarna even uitrusten voor ik aan het aankleedritueel kan beginnen. Het uitladen van de vaatwasser of de wasmachine gebeurt in twee fasen met een zitpauze tussendoor. Ik moet kiezen: geef ik de planten water of haal ik dat boek uit de kast? Mijn echtgenoot die normaal zou inspringen, is helaas (voor het eerst sinds corona) naar een buitenlands congres (en zit daar inmiddels in isolatie op een hotelkamer).

Stel dat ik het geluk heb om over een dozijn jaren nog steeds in dit huis te mogen wonen, zal het dan misschien altijd zo zijn? Dat ik mijn klussen selecteer op haalbaarheid? Dat ik in gedachten lijstjes maak van dingen die ik vroeger zonder nadenken uitvoerde? Dat ik na elke activiteit even op adem moet komen? Dat ik uiteindelijk steeds minder dingen zal kunnen en doen, tot iemand me duidelijk maakt dat het nu echt ‘niet meer verantwoord’ is?

Covid is verleden en toekomst. Maar voorlopig vooral veel nu. Een oefening in geduld.

(Afb. van Rex Pickar via Unsplash)