Gesprekken op een zomeravond

10 juli 2022

Op een lange zomeravond met vrienden en wat wijn kan het al eens gebeuren dat iemand je opeens vraagt: ‘Wat is er nu zo typisch aan christenen? Wat hebben christenen dat andere mensen niet hebben?’

Dat is altijd een moeilijke vraag. Er zijn veel christenen die zich inzetten voor mensen in armoede, hier of ver weg. Er zijn er die hulp bieden aan mensen die ziek zijn of een handicap hebben. Er zijn er die opkomen voor het klimaat of veel andere goede dingen. Maar gelukkig zijn christenen daarin niet alleen. Veel mensen die andersgelovig of agnostisch zijn steken net zo goed de handen uit de mouwen voor de goede zaak.

Zijn alleen de mooie tradities en feesten dan typisch christelijk? Het ‘In paradisum’, de palmtakjes op Palmzondag, de schitterende kloosterpanden, het prachtige gebed bij het doopsel waarbij de ogen en oren, de mond, de handen en de voeten van het kind worden gezegend, de trouwbelofte in goede en kwade dagen, de onvergetelijke Bijbelverhalen en nog zoveel meer? Het zijn kostbare parels, maar toch zijn ze niet de kern.

Typisch voor christenen is de onverklaarbare maar onverwoestbare hoop in hun hart. De hoop dat elke glimlach, elke uitgestoken hand een stap in de goede richting is. Dat alle beetjes helpen. Dat elk stukje vriendelijkheid en vrede ons dichter bij God brengt, dichter bij een wereld zoals die zou kunnen zijn, dichter bij een wereld zoals God hem droomt. Ook al lijkt het soms de tegenovergestelde kant uit te gaan, dat blijven hopen, geloven en dromen is waarin ons christen zijn echt schuilt.

‘Het is al begonnen, zie je het niet?’ Elke dag opnieuw moeten we leren kijken om het te zien en erin mee te stappen.

Ik zou willen dat ik dat aan mijn vrienden wat beter zou kunnen uitleggen.

(Kerknet.be 10 juli 2022, afb. van Jennifer, Wai Ting Tan via Pixabay)