Gespreksstof

25 maart 2020

Alles draait rond corona. Het eerste waaraan je ’s ochtends denkt, elk item op het radionieuws, elke stap die je buiten de deur moet zetten. Op straat kijken de weinige voorbijgangers je een beetje onderzoekend aan. Welke reden heb jij om daar te lopen? Hou je wel voldoende afstand? Vaak wisselen ze een aarzelende glimlach of hoofdknik bij het kruisen. Mensen worden meer dan ooit lotgenoten.

Hier en daar zie je twee mensen uit een gezin praten met twee mensen uit een ander gezin. Tussen hen in de verplichte paar meter stoep of plein. Hardhorend zijn is extra lastig dezer dagen.

Als je dergelijke groepjes passeert, hoor je dat ze allemaal zonder uitzondering praten over corona-gerelateerde onderwerpen. Over mensen die ziek zijn en corona-achtige symptomen vertonen. Over waar ze hun inkopen doen en hoe dat verloopt. Over hoe ze contact houden met hun familie. Over hoe ze hun werk organiseren of hun kinderen zoet houden.

Elk gesprek heeft van ver of van dichtbij (en meestal dat laatste) te maken met corona. Het beheerst onze levens op een ongeziene manier. Daarom is het werk voor veel mensen een uitkomst. Het is een opluchting om even een halfuur in iets helemaal anders te kunnen duiken. Om je te mogen concentreren op dingen die er een maand geleden ook al waren en die ook van belang zijn. Waarbij je gewoon je kennis en ervaring kunt inzetten om iets degelijks af te leveren.

Ik vraag me af hoe lang nog al onze gesprekken, gedachten en daden zo’n sterke coronafocus zullen hebben. Hoe zou dat in de oorlog geweest zijn? Aanvankelijk zullen ook alle gesprekken daarover zijn gegaan, met een afweging van kansen, met tips voor bevoorrading en veiligheid, met nieuwtjes over problemen allerhande.

Maar op een bepaald moment hebben ze het gewone leven weer opgenomen. De oorlog was er nog wel, maar je raakte wellicht gewend aan de bezetting. Net zoals wij aan de files, de luchtverontreiniging of de terreurdreiging. Iets waarmee je verder moet leven, zo goed en zo kwaad als dat gaat.

Met deze strenge maatregelen lukt dat voorlopig nog niet. Maar ooit komt die tijd. Had ik maar aan mijn ouders gevraagd hoe ze dat in de oorlog hebben gedaan…

(Afb. van Michael Gaida via Pixabay)