Gevaar

12 april 2022

‘Accès interdit. Danger de mort’ staat er op het bordje bij het kleine verdeelstation van elektriciteit langs ons wandelpad. Met rood en zwart en met een afschrikwekkende bliksemflits worden we gewaarschuwd om vooral uit de buurt te blijven.

Ik heb niet de minste aanvechting om tegen het verbod in te gaan. Maar terwijl ik verder wandel, bedenk ik dat we in het Nederlands niet spreken over ‘doodsgevaar’ maar over ‘levensgevaar’. Toch een opmerkelijk verschil.

In het Frans kijken ze meer naar de toekomst, naar wat er kan gebeuren als je toch… Daar staat de dood op ons te wachten als een zwijgzame maar onverbiddelijke gids. Dat is wat er je zal overkomen als je verder gaat. Daarvoor moet je uitkijken, want dat wil je niet voortijdig over je heen roepen. Er is geen onderhandelen mogelijk met die stille tegenligger op je pad. Als je hem ontmoet, is het afgelopen met je dagen op deze aarde. Dat moet je goed beseffen als je deze gevaarlijke plek wilt betreden.

In het Nederlands kijken we eerder achterom. Bedenk wat je zult verliezen, lijkt een bord met ‘Levensgevaar’ uit te schreeuwen. Je leven, je kostbaarste goed. Alles waar je van geniet, alles wat je denkt en doet, alle mensen van wie je houdt, alles wat je nog van plan bent. Dat ga je toch niet op het spel zetten voor zoiets belachelijks als je nieuwsgierigheid, je zin voor avontuur of je verzet tegen het keurslijf van geboden? Is er wel iets het waard om je leven ervoor te wagen?

Toch doen wij allemaal voortdurend min of meer levensgevaarlijke dingen. Of doodsgevaarlijke, voor onze Franstalige medemensen. Dat klinkt eerlijk gezegd nog net een tikkeltje erger.

We rijden iets te hard of te onachtzaam. We drinken meer alcohol dan we zouden moeten. We denken meer aan bewegen dan we het ook echt doen. We eten allerlei ongezonde troep. We zijn te weinig verontwaardigd als we onrecht zien. We wachten te lang om te helpen. We verliezen lieve mensen uit het oog en doen anderen onherstelbaar veel pijn. We vergeten te doen waartoe we bestemd zijn, elke dag een beetje. Allemaal levensgevaarlijk, zelfs doodsgevaarlijk.

Maar zolang we leven, is er hoop. Er zijn elke dag wel honderd kansen om er iets van te maken, van dat leven van ons. Het zou doodjammer zijn om dat te vergeten.

(Afb. van André Renkens via Pixabay)