Gezichten

21 februari 2023

Het wordt voor mijn moeder in het woonzorgcentrum steeds moeilijker om gezichten te onthouden. En al helemaal om er nog een naam aan vast te plakken. Haar kinderen en kleinkinderen kent ze nog goed, maar over de namen van de partners en de achterkleinkinderen moet ze steeds langer nadenken.

Buren van vroeger herkent ze meestal wel, maar of hun naam haar op het juiste moment te binnen zal schieten, is altijd afwachten. Soms liggen er op haar kamer kaartjes of pralines met een naam erop die ze niet meer kan thuisbrengen en ik ook niet. Maar lieve dingen zijn altijd fijn, ook als je na een poosje vergeet van wie je ze hebt gekregen.

Het helpt niet dat ook de gezichten van de verzorgers die haar deur binnenkomen, telkens andere zijn. Personeelsleden komen en gaan. In het begin had ik Sonja als vaste aanspreekpunt. Als er iets was met mijn moeder, met haar eetgewoontes, haar kledingobsessies of haar voorkeuren voor vrije tijd, kon ik dat bespreken met Sonja. Zij hielp mee de juiste koers te bepalen om het mijn moeder zoveel mogelijk naar de zin te maken. Maar die tijd is al lang voorbij. Sonja is verdwenen met de noorderzon en in haar plaats kwam een hele reeks mensen die korter of langer bleven. Een stoet van nieuwe verzorgers en verplegers, een afdelingshoofd dat uitviel met burn out waardoor de afdeling maandenlang werd gerund door iemand met al een andere afdeling, mensen die vertrokken uit de sector na de helse coronatijd, stagiaires en nieuwe vrijwilligers, ik heb al lang afgeleerd om te proberen er grip op te krijgen. Ik praat met wie ik te pakken kan krijgen en stel mezelf telkens opnieuw voor als de dochter van. Altijd opnieuw moet ik weer uitleggen wat er scheelt, ik kan nooit voortgaan op wat we eerder al hebben besproken. Als ik met een van hen iets regel, weet ik nooit of dat ook wordt opgenomen door de andere verzorgers. Af en toe duikt er weleens een vertrouwd gezicht op waaraan ik me vastklamp, maar dat blijkt dan opeens een lid van de ‘vliegende equipe’ te zijn die op alle afdelingen inspringt waar de personeelsnood het hoogst is.

Mijn moeder blijft er vrij onverstoorbaar bij. Zolang ze haar eten krijgt en haar medicijnen, zolang ze haar komen halen voor haar activiteiten, is ze gelukkig. En als ze dat laatste al eens vergeten, zal ze het ook niet meer merken.

Het is zeker beter en vertrouwder als er op elke afdeling een vast team aan de slag is. Maar dat vaste team is in de loop van de afgelopen jaren weggesmolten en nu is iedereen al lang blij als er elke dag genoeg mensen zijn om de boel draaiende te houden.

En ook al zijn het altijd vreemde gezichten, toch merk ik na verloop van tijd dat ze op een of andere manier familie zijn van elkaar. Want ze zijn allemaal zacht en lief in de omgang. Ze doen altijd alles om te kunnen helpen. Ze bemoedigen mijn moeder en vrolijken haar op. Ze doen allemaal zo verschrikkelijk hard hun best dat het jammer is dat ze geen dubbele wedde krijgen.

Het is verre van ideaal. Maar de hele zorgsector kreunt. En dus klagen we voorlopig niet. En we hopen voor alle betrokkenen dat er snel weer wat meer armslag komt. Want daar wordt iedereen gelukkiger van.

(Elisabethblog 14 feb. 2023, foto van Stefan Schweihofer via Pixabay)