God dichtbij (x 2)

8 september 2019

Deze week heb ik God tweemaal heel dichtbij gevoeld.

De eerste keer wandelde ik in de ruïne van Villers-la-Ville. Ook al is er veel kapot, de grootheid en schoonheid van de plek is overweldigend. Je loopt er over het gras tussen eeuwenoude gebouwen, waar honderden monniken ooit druk in de weer waren. De kerk heeft geen dak meer, maar de muren staan nog overeind en je hoort er bijna de gezangen naar de hemel stijgen. Ondanks de pijnlijk zichtbare verwoesting is het een mooie plek, waar het geloof van vele generaties zichtbaar blijft, in al zijn kwetsbaarheid en kracht.

De tweede keer voelde ik God dichtbij in een droom. Ik zat met honderden andere mensen in de grootste aula van Leuven. We luisterden naar Jonathan Safran Foer, die sprak over zijn nieuwe boek ‘Het klimaat zijn wij’. De spreker en alle aanwezigen waren zich heel scherp bewust van alles wat er fout loopt met ons klimaat, en met de verpletterende rol van mensen daarin. Maar hij bleef geloven dat we met vele kleine stapjes van mensen overal een andere weg kunnen inslaan. En alle aanwezigen deelden diezelfde bezorgdheid en diezelfde hoop. Ondanks hun meningsverschillen over concrete strategieën, droomden ze samen van een betere wereld en een beter leven. Met een voorzichtig groeiend besef dat meer willen hebben je niet gelukkiger maakt. Maar dat je echt meer mens wordt door je waarden na te leven.

God was er telkens bij. Hoog boven de kerk zonder dak. En in de nok van het dak van de grootste aula. In onze schamelheid en in onze grootheid, is God er altijd bij.

(Kerknet.be 8 september 2019, afb. van Marc Vanduffel via Pixabay)