Groene vingers

13 februari 2022

Mijn kamerplanten hebben – net als ik – genoeg van de winter. Ze gedijen niet bij te weinig licht en droge kamerlucht. Zelfs met regelmatig gieten en tegen de regels in een scheutje meststof kan ik ze niet tot groei en bloei verleiden. De een na de ander laat treurig zijn kopje hangen. Elke ochtend moet ik dorre, bruine blaadjes oprapen tot er nog enkel een kale stam overblijft. In plaats van opgevrolijkt te worden door mijn kamerplanten, vergroten ze stelselmatig mijn winterblues.

Het doet me denken aan het vreemde verhaal in het evangelie van Lucas over een vijgenboom, die al drie jaar lang geen vrucht heeft gedragen. De eigenaar van de wijngaard waar de boom staat, heeft er genoeg van. Zijn geduld is op en hij beveelt zijn dienaar die de wijngaard voor hem verzorgt, om de boom om te hakken. Maar de dienaar vindt dat zonde. Hij wil nog een laatste poging wagen: hij zal de grond rondom de boom omspitten en bemesten en het nog een jaartje aanzien.

Een verwarrend verhaal. Was God niet altijd de eigenaar van de wijngaard in de verhalen van Jezus? Bij die werkers van het elfde uur bijvoorbeeld? En is God niet degene die ons altijd weer nieuwe kansen geeft? Die nooit de hoop verliest op inkeer en ommekeer? Maar hier is het juist de eigenaar die het opgeeft! En hoe loopt het af? Laat de eigenaar zich vermurwen of niet? Komen er na een jaar van uitstel eindelijk vijgen aan de boom of niet? Ik blijf op mijn honger zitten.

Ik sleep al mijn zieltogende kamerplanten naar een plek op de verdieping bij een groot raam. In dat ‘ziekenhuis’ krijgen ze alle kansen en staan ze toch uit het zicht, zodat ze niet op mijn humeur werken. Beneden staan nog enkel een paar cactussen en een sanseveria. En ja hoor, na een paar weken verschijnt er zowaar een sprietje uit een bijna dode plant.

Of het helemaal goed komt, is nog lang niet zeker. Maar er is leven en dat is genoeg.

Laat mij nog maar even spitten. Wie weet komen er toch nog vijgen van 😉

(Kerknet.be, afb. van Denise Husted via Pixabay)