Groepsgevoel

28 maart 2024

Na de mis van Palmzondag lopen we over de stoep met een bosje palmtakjes in de hand. We kruisen een zwarte man die ook zo’n bos van dezelfde takjes met zich meedraagt. Blijkbaar komt hij uit een andere kerk.

Mijn hart maakt een sprongetje. Zonder nadenken wuif ik met mijn takjes. Hij lacht me toe. Zonder iets te zeggen lopen we verder.

Waarom is het zo fijn om iemand te ontmoeten die tot dezelfde club behoort? Dat is blijkbaar toch een diep ingeworteld verlangen: bij een groep horen met wie je iets deelt. Het schept een band, ook al ben je verder nog zo verschillend. En met een zichtbaar teken laat je dat aan iedereen zien. Op de een of andere manier voel je je er sterker door.

Mijn kleindochter vindt volwassenen zoals haar ouders en grootouders best leuk, maar de groep waar ze echt bij wil horen, zijn de kindjes. Als er bij ons speeltuinbezoek een ander kindje langskomt, leeft ze helemaal op. Ze klimt hem of haar achterna op de glijbaantrapjes en wil schommelen naast het kindje. Ze kijkt aandachtig naar wat de andere kindjes doen. Dat is haar groep.

Er zijn best veel groepen waar ik deel van uitmaak of heb uitgemaakt: mijn eerste gezin, mijn school, mijn grotere familie, mijn studentenjaar, mijn nieuwe gezin, mijn collega’s, mijn vrienden, mijn buurt. Ik kan me niet voorstellen wie ik zou geworden zijn zonder alle andere mensen in mijn leven. Waarschijnlijk helemaal niemand.

(Photo by Anthony DELANOIX on Unsplash)