Groeten van de Lille Havfrue

14 december 2021

Als ze het spreken, valt er niks van te maken, van het taaltje dat ze gebruiken in Kopenhagen. Je krijgt alleen even het opwindende gevoel dat je in een Scandinavische thrillerserie mee mag lopen.

Maar als je het geschreven ziet staan, heb je genoeg aanknopingspunten om je niet volledig hulpeloos te voelen. ‘Udgang’ en ‘kirke’ spreken voor zichzelf. Ook al klinkt het helemaal anders, we zijn duidelijk familie van elkaar. Van een bezoek aan Stockholm weet ik nog dat ‘gammel’ gewoon oud betekent, dus Gammeltorve en Nytorve zijn gewoon het oude en het nieuwe plein. En ik was ook op bezoek bij het wereldberoemde beeld van de ‘Lille Havfrue’, letterlijk vertaald ‘de kleine zeevrouw’.

En het wordt nog schattiger. In elke winkel doe ik braaf mijn ‘mundbind’ aan. En een beker is een ‘krus’ (zeg: kroes) en een soepbord een ‘dyb tallerken’, een diepe telloor.

Toen we de rij voor Tivoli passeerden, hoorde ik een donkergekleurde man, misschien ooit een asielzoeker, in vlot Deens uitleg geven aan een autochtone dame. Ik was er nog meer door ontroerd dan door al die Syriërs, Afghanen en Nigerianen die bij ons zo prachtig Nederlands spreken. Alsof het nog moeilijker is voor iemand van elders om ook nog Deens te moeten leren, al maakt dat natuurlijk geen enkel verschil met Nederlands.

Europa staat bekend als een oud en lastig continent, met al die verschillende talen. Je kunt er niet zoals in Noord-Amerika dagenlang rondreizen en altijd binnen hetzelfde taalgebied blijven. Maar misschien is dat ook een handige reminder om telkens opnieuw te beseffen dat we allemaal anders en toch allemaal hetzelfde zijn.

Dat we met een beetje zoeken altijd wel een paar handvaten vinden. Maar dat we op elk moment moeite moeten doen om elkaar te verstaan. Letterlijk en figuurlijk.

Alvast een glædelig Jul!