Gul

20 oktober 2020

Er zijn heel wat eigenschappen waarop ik jaloers ben, maar als ik er een moet kiezen die ik het meeste mis, is het gulheid.

Ik ben best wel eens hartelijk, denk ik. Ik heb soms ook iets over voor iemand anders. Ik doen mijn best om mensen te helpen als ik kan. Maar dat is nog iets anders dan echte, spontane, niet ingestudeerde gulheid.

Mensen die gul zijn, hoeven geen seconde na te denken als je hen iets vraagt. Ze geven je alles wat ze hebben als ze denken dat je het nodig hebt. Ze halen je binnen in hun huis en geven je het gevoel dat je nooit in de weg loopt. Ze overstelpen je met eten en drinken alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Je mag alles van hen uitlenen en ze maken zich geen zorgen of je het wel terugbrengt. Ze vinden het helemaal niet erg dat je hun tijd in beslag neemt. Je kunt hen op elk moment van de dag of de nacht lastigvallen en ze zullen altijd proberen te helpen. Ze leven zich zonder aarzeling in in wat je meemaakt en ze zijn vindingrijk om oplossingen op maat te bedenken en mee uit te voeren. Ze zetten meteen hun eigen bezigheden of zorgen on hold om er voor jou te zijn. En ze doen dat alles met zo’n grote vanzelfsprekendheid dat het voelt als een warm bad.

Wat ik ook probeer, die naturel zal ik nooit bereiken. Bij mij is het altijd met enige reserve, met soms lelijke bijgedachten, met een nauwelijks verholen zucht.

Ik ben dus heel blij met alle gulle mensen. Want zij laten zien wat voor een prachtige diersoort de mens kan zijn, als hij op zijn best is. Een ideaal hoef je tenslotte niet te bereiken. Het blijft hoe dan ook een ideaal.

(Afb. van DKunert via Pixabay)