Halal

1 november 2018

Gisteren aten we halal. Niet omdat we met Halloween opeens een andere traditie willen invoeren, maar omdat we naar goede jaarlijkse gewoonte eten cadeau kregen van onze oude buren. Een jong Irakees echtpaar met drie kinderen, dat nu al meer dan een jaar elders in de stad woont, maar trouw rond deze tijd bakjes met eten schenkt aan ons en nog een paar mensen uit de buurt met wie ze contact hadden.

De vrouw droeg een hoofddoek, sprak geen woord Nederlands en was zwanger toen ze hier arriveerden. De man sprak een beetje Engels. De twee kleuterzoontjes gingen naar school en konden al snel met ons praten. Rond het bankje en de boom op de hoek van onze straat speelden ze soms met andere kinderen uit de buurt. We zagen de vrouw ronder worden en vroegen ons af hoe dat zou lukken in dat kleine studiootje waar ze woonden.

De baby werd geboren en wij bewonderden hem uitvoerig in de universele taal van moeders onder elkaar. In de maanden die volgden hoorden we de baby vooral huilen, lang en doordringend, telkens als hij in de kinderwagen of op de arm op straat verscheen. Dat bleek hij ook zowat de hele nacht te doen, tot wanhoop van het hele gezin. Met zijn vijven in één ruimte slapen was niet evident.

We deden niet veel. We hielden de baby al eens vast, wisselden een moeizame zin met de mama, hielpen de kinderen aan tijdschriften en boekjes. Gelukkig vonden ze enkele maanden later een ruimere woonst. We namen afscheid. Maar zij vergaten ons niet. Elk jaar in dit seizoen krijgen we bakjes met lekker eten, rijst en een soort vleessaus, netjes ingepakt. Als we uitleg vragen, horen we een onbegrijpelijk verhaal over een dode profeet, met een ons onbekende feestdag. Maar weigeren is geen optie.

Er was heel veel wat ons scheidde van onze Irakese buren. Maar alledaagse hartelijkheid springt daar met gemak overheen, altijd. En daarom eten wij met smaak halal.