Happy End

18 juli 2021

Ik ben een groot voorstander van het happy end. In de loop van het verhaal mag er allerlei rampspoed gebeuren. Zware ongelukken, soms met dodelijke afloop. Misleiding en bedrog. Tegenslagen en foute inschattingen. Vreselijke ziektes. Ruzies en misverstanden alom. Maar tegen het einde moet alles in een plooi vallen. Natuurlijk zullen de doden niet verrijzen en blijft wat ongeneeslijk of verwoest is, zorgen voor littekens. Maar als er liefde en begrip omheen wordt geweven, is er weer een sprankel hoop. Dan is het leven weer leefbaar en kan ik de personages met een gerust hart achterlaten tussen de bladzijden.

Ik weet best dat het in het echte leven lang niet altijd zo afloopt. Dat er mensen zijn die aan wanhoop ten onder gaan. Dat er situaties zijn die zo scheef zitten dat ze niet meer recht kunnen worden gezet. Maar volgens mij is dat een reden te meer om aan verhalen wel een hoopvol einde te breien. Ik heb dat gewoon nodig om tegen de onrechtvaardigheden en ongerijmdheden van het leven te kunnen.

Want als ik in verhalen lees hoe liefde en hoop wonderen kunnen doen, begin ik weer te geloven dat het in het echt ook beslist geen kwaad kan.

Misschien ben ik wel een fan van het christelijk geloof omdat er zo’n mooi slotperspectief wordt geschetst met het rijk van God: als God ons allemaal doordringt en we dus in liefde en vrede leven met onszelf, elkaar en de schepping. Het is te mooi om het ons al concreet te kunnen voorstellen, maar het is onmiskenbaar het beste happy end ooit.

Soms denk ik dat geloof misschien niet meer is dan een verhaal dat mij helpt om te leven. Maar een verhaal dat werkt is altijd echt. Het laat ons toe om iets van de werkelijkheid te begrijpen, hoe klein en onvolkomen ook. En wie weet komt dat happy end dan toch heel langzaam maar zeker dichterbij.

(Kerknet.be 18 juli 2021, afb. van Jill Wellington via Pixabay)