Haren

23 januari 2019

Het is vast weer een teken van ouder worden, maar ik heb de laatste tijd de neiging om het haar van mensen te willen aanraken. Op weinig vlakken vallen de onderlinge verschillen tussen mensen zo sterk op als in hun haarbos.

In de bioscoop of op een vergadering moet ik me echt inhouden om mijn armen niet te strekken en de mensen voor of naast mij zachtjes over hun haren te strijken. Want elke haarbos voelt anders aan. Glanzend en sluik, en je vingers glijden er vloeiend overheen. Pluizig en donzig, en je kunt erin verward raken. Dik en kroezig, zodat je met je vingers trampoline kunt spelen en de veerkracht voelt. Dik en knisperend van leven, een kracht die niet met vingers te bedwingen valt. Schaars en spaarzaam, op hoofden waar je rimpels ziet tussen de haren door. Springerig en niet te temmen, met haar dat veel wijder is dan een hoofd.

En dan die kleuren: van heel licht tot heel donker, met een gouden glans of staalgrijs, diepbruin of met alle tonen van bruin door elkaar. Haren zijn altijd een feest.

Veel volwassenen doen het spontaan met kinderen: ze strijken door hun haren. Maar zodra zo’n kind ongeveer even lang is als jijzelf, hoort het niet meer. Je blijft er vanaf dat moment van af.

Meestal beperk ik me tot kijken en me afvragen hoe het zou voelen. Maar als ik de kans krijg, wil ik aanraken. Dus als ik je ooit ontmoet en aan je haren zit, weet je hoe het komt. Het is gewoon mijn manier om te genieten van hoe heerlijk verschillend we allemaal zijn.