Herfst

17 oktober 2023

Eigenlijk hou ik meer van de lente dan van de herfst. Maar een mens heeft het niet voor het kiezen. Niet voor de seizoenen van het jaar en niet voor de seizoenen van zijn leven. En ook niet voor de seizoenen van de club waarbij hij hoort. Want ook een instituut als onze Kerk maakt in haar eeuwenlange bestaan lentes, zomers, herfsttijden en winters door.

Schimmel en verrotting

In de herfst hangt er een heel aparte geur in de lucht. Een geur van natte bladeren en regen, van schimmel en verrotting, van zure lucht die uit de aarde zelf lijkt te komen. Er gaat veel dood in de herfst en dat ruik je. De bomen laten hun bladeren vallen om de koude winter te overleven. Paddenstoelen die op vochtigheid gedijen, grijpen hun kans. Trekvogels verzamelen en vliegen weg naar betere oorden. Alleen de standvogels blijven en proberen zich te redden. Hier en daar legt een bosdier een wintervoorraad aan in de hoop dat het die nog vindt als de nood aan de man komt.

Zo gaat het ook met deze Kerk in herfstmodus. We laten vallen wat overbodig is en focussen ons op wat levensnoodzakelijk is. We modderen voort, van inkrimping naar afschaffing, van blunder naar schandaal. De stank van verrotting kwam ons in de reportage Godvergeten in volle sterkte tegemoet en maakte ons misselijk. Heel wat mensen trekken weg uit de Kerk, omdat ze er niet in kunnen leven. Alleen wij, standvogels, blijven. We weten dat het moeilijk zal zijn, maar we blijven erin geloven dat het ooit weer lente wordt.

Wachten op nieuw leven

De herfst is een tijd van loslaten. Alle macht en pracht moet eraan geloven. De laatste bloemen zijn bijna uitgebloeid en wiegen verlept in de wind. Heel wat planten sterven ogenschijnlijk af. Alleen in hun ondergrondse wortelstok blijft het leven smeulen. Hun stengel en bladeren worden bruin en vergaan. Ze lijken op sterven na dood.

Maar alle bomen vormen in de herfst ook nieuwe knoppen. Kleine kiemen waarin het echte leven zit. Voorlopig nog dik ingepakt en goed beschermd tegen de elementen. Na de winter zullen die knoppen uitbotten en voor nieuw leven zorgen.

Ook in onze Kerk zie je soms knoppen. Voorzichtige pogingen om onze kostbare waarden nieuw leven te geven. We weten niet goed of ze zullen overleven en wat eruit zal komen. Maar er is hoop.

Lieveheersbeestjes

Voorlopig leven we in een tijd van weemoed, van verlies van wat er was, van schaamte om wat er fout liep. Soms lijkt de toekomst uitzichtloos. Maar het leven is sterk. We zoeken steun bij elkaar, als lieveheersbeestjes die de winter doorkomen dicht bij elkaar in een beschutte ruimte. En zodra het kan, wagen we het erop om naar buiten te komen.

Lieveheersbeestjes, dat zijn we in het diepst van onze kern. Je ziet ze overal en niemand is er bang van. Met hun kleine pootjes lijken ze niet snel vooruit te komen. Maar vergeet nooit dat ze kunnen vliegen.

(Tertio 11 oktober 2023, Photo by Jamshaid Mughal on Unsplash)