Het einde der tijden

15 maart 2020

Ooit had ik een leraar die lid was van de zevendedagsadventisten en ervan overtuigd was dat het einde der tijden zeer nabij was. Hij moedigde ons aan om naar het journaal te kijken en elke dag de grote rampen te noteren. Dat waren de ‘tekenen des tijds’, die aan het einde voorafgingen.

Elke dag zat ik klaar met mijn notitieblokje en schreef ik achter elkaar de passerende rampen op: oorlog in Vietnam, hongersnood in Bangla Desh, een orkaan hier, een aardbeving daar. Na een week was ik ervan overtuigd dat mijn leraar het bij het rechte eind had.

Tot mijn vader me er opmerkzaam op maakte dat het nieuws nu eenmaal precies uit dergelijke gebeurtenissen bestaat, en dat je dus in elke eeuw, in elk decennium naar hartenlust rampen kunt verzamelen op het journaal. Ik was meteen genezen.

Ik weet niet of mijn leraar nog steeds zit te wachten op het einde der tijden. Dan kan hij deze weken zijn hartje ophalen. Het coronavirus grijpt om zich heen als een niet te negeren teken. Scholen en restaurants dicht, thuiswerk voor heel veel mensen, grootouders afgesneden van hun kleinkinderen, rusthuisbewoners in quarantaine, voorstellingen afgelast, ongerustheid alom. De hele wereld wordt erdoor getroffen.

Gelukkig geloof ik niet meer in dergelijke tekenen. Als er iets ergs van deze omvang gebeurt, is er altijd een nuchtere verklaring voor. Net zoals er een logische aanpak is om de ramp te bestrijden. Het gaat soms bijna onze krachten te boven, maar we kunnen ook heel veel doen. Om te voorkomen en om te zorgen voor wie getroffen wordt, op welke manier dan ook.

Het mooie is dat mensen diep in hun hart niet geloven in het einde der tijden. Ondanks alle alarmerende berichten en ongemakken door de nieuwe maatregelen, gaan de meesten gewoon door. Ze maken koffie en dekken de tafel. Ze halen de lakens af en laten de wasmachine draaien. Ze koken soep en bakken frietjes. Ze maken grapjes en stellen hun plannen bij. Ze douchen en strijken, zwaaien naar de buren en verzinnen alternatieven voor wat even niet kan.

Zo sterk zijn mensen. We ervaren dat we sommige dingen best kunnen missen. Dat het essentiële nog steeds overeind blijft: we hebben licht, water en verwarming, onze vuilnis wordt opgehaald. We kunnen koken wat we willen. Er zijn schermpjes om in contact te blijven met wie op afstand moet blijven. We kunnen wandelen en fietsen en misschien hebben we daar zelfs meer tijd voor dan anders. Dit jaar zullen we de lente van dag tot dag kunnen opvolgen.

Vier jaar geleden waren er in de goede week aanslagen in Brussel en Zaventem. Dit jaar zijn door corona de kerken alvast tot Palmzondag dicht. Ook in de vasten, bedoeld als een tijd van rust en inkeer, gaat het gewone leven verder. Gelukkig hebben we dan de kans om er wat langer bij stil te staan. En te bedenken wat het betekent dat wij geloven in een God van Liefde. In alle omstandigheden.

(Kerknet.be 15 maart 2020, afb. van Jeronym Perikovsky via Pixabay)