Het kleine zien

22 september 2020

In het park met mijn kleinzoon valt het me een paar keer op: hij ziet alles wat klein is veel beter dan ik. Het begint al als ik hem geconcentreerd bezig zie met een verdord eikenblad.

‘Wat is er zo speciaal aan dat blaadje?’ vraag ik.

‘Ik heb een sprinkhaan gevangen, oma!’ lacht hij.

En ja hoor, als ik beter kijk, zie ik op de rand van het blad een frisgroene sprinkhaan. Die gaat er even later met een salto vandoor. Kleinzoon volgt hem feilloos door het gras, terwijl ik al lang het spoor bijster ben.

Daarna spelen we pétanque. Om de beurt gooien we een klein, rood balletje in het gras en proberen daar met onze ‘boules’ in de buurt te komen. Maar dan gaat het mis. Ik gooi het rode balletje, we zien het allebei landen in het gras en toch is het verdwenen.

Het gras in het park is al een tijd niet gemaaid. Waar is toch dat balletje gebleven? We weten ongeveer waar het moet liggen en waden met onze voeten door het gras, maar het lijkt van de aardbodem verdwenen.

Ik til elk dor blad op in de hoop het balletje te vinden. Kleinzoon schoffelt met zijn voeten dwars door het gras. We vinden niks.

Net als we het willen opgeven, duikt kleinzoon opeens naar de grond en raapt met een juichkreet het balletje op. Hij doet prompt een ritmisch dansje, want dat hoort tegenwoordig bij een overwinningsmoment.

Het balletje lag op een plek waar ik al tien keer voorbij was geschuifeld. Kleinzoon lijkt veel beter toegerust om het kleine te zien dan ik. Misschien zie ik de grote dingen beter, probeer ik mezelf op te peppen.

En wie van ons beiden zou er het beste zien wat onzichtbaar is? Dat is een open vraag.

I wonder 21 september 2020