Het land van de woorden

15 november 2022

Al maandenlang praten we met kleindochter alsof ze alles begrijpt. Met vragen die we noodgedwongen zelf beantwoorden. We doen haar voorstellen die in onze kraam te pas komen. We leggen haar voor wat we gaan doen, maar voor inspraak bieden we nauwelijks ruimte. Als ze protesteert, kan dat enkel door te huilen.

We vertellen haar wat er in de babyboekjes te zien is en leggen haar vinger op het poesje of de zon. Als ze stil is en kijkt waarnaar wij kijken, stellen we ons voor dat ze geconcentreerd luistert.

We zien hoe ze opgewonden trappelt als het flesje eraan komt. Hoe ze haar mondje openspert als er een lepel dichterbij komt. Hoe ze voorpret heeft bij het liedje op opa’s knie. Hoe ze opveert als mama of papa in de deuropening verschijnen.

We leggen haar uit waarom we haar luier verversen, haar slaapzakje aantrekken of haar jasje. We wijzen met onze armen naar het bedje of naar de wandelwagen. Naar de vogeltjes en de blaadjes aan de bomen. We herhalen telkens dezelfde woorden in de hoop dat er iets blijft hangen. We neuriën ‘schommelen, schommelen’ op de schommel en ‘kam, kam, kam’ als we het zachte borsteltje door haar haartjes laten glijden.

En dan opeens is het zo ver. Ik zeg: ‘Geef het tutje maar aan oma’ als ik haar uit bed haal. Ze kijkt me aan met een diepzinnige blik, haalt het tutje uit haar mond en legt het in mijn handpalm. Alleluja! We praten met elkaar!

Ook al zegt ze nog niet echt iets terug, toch helpt het om te weten dat ze steeds meer begrijpt. We zijn aangekomen in het land van de woorden. Vanaf nu zijn de mogelijkheden eindeloos.

(Afb. van Alexander Grey via Unsplash)