Honds

19 januari 2021

Het eerste symptoom van een burn out kan zijn dat je (te) cynisch wordt, zo blijkt. Wie een cynische houding aanneemt, maakt duidelijk dat hij geen vertrouwen meer heeft in de waarden of goede bedoelingen van organisaties of andere mensen. Een meer dan ernstige kwaal.

De valkuil van het cynisme staat tegenwoordig bij ons allen soms vlak voor onze voeten. Hoe verleidelijk is het om de draak te steken met de slechte aanpak van de coronacrisis (het testen, het uitwerken en doen naleven van de maatregelen, het vaccineren…). Om te laten uitschijnen dat je ook niets anders verwachtte van het stel minkukels dat de beslissingen neemt. Om je daarna waardig terug te trekken in je ivoren toren en het zuchtend verder uit te zingen.

De oude Grieken die het woord cynisme bedachten, brachten het in verband met de hond. Cynisme betekent letterlijk hondsheid. Op het eerste gezicht is dat een rare kronkel. Honden kunnen best vervelend zijn, met hun opdringerige gesnuffel en hun aanhoudend geblaf zonder aanwijsbare reden. Maar op enige metabeschouwingen over hoe het er in de samenleving aan toegaat, heb ik hen nooit kunnen betrappen.

Toch is cynisch zijn wel degelijk honds. Als we iemand honds noemen, bedoelen we dat hij of zij iets doet wat niet hoort voor mensen. Iets mensonwaardigs. En dat is cynisme ook, alles wel beschouwd. Cynisme banjert met zware legerschoenen over een bedje voorzichtig tevoorschijn priemende sneeuwklokjes.

Zoals zo vaak is scherp om je heen slaan een vorm van maskeren van eigen pijn. Zo ook bij cynici. Ze kunnen of durven niet meer geloven dat iets goed komt. En dus sneren ze het bij voorbaat weg.

Mensen doen de dingen zelden perfect. Ons aller strijd voor een betere wereld is een blijvende vorm van aanmodderen. Maar zoals bekend, zijn modderbaden goed voor de gezondheid. En dus ploeteren we samen verder, in de hoop dat onze ironie geen cynisme wordt. Op hoop van zege.

(Afb. van Couleur via Pixabay)