Kolet Janssen

auteur

Hup maar weer!

30 mei 2023

De loofbomen staan weer allemaal vol in blad. Spetterend groen in verschillende tinten, met de glans van nieuwheid er nog op. Ze zijn weer helemaal aangekleed voor de zomer.

Toch treft me meer dan vroeger de enorme verspilling van dit hele systeem. Want elk najaar laten diezelfde bomen hun bladeren weer massaal vallen. Eerst verkleuren ze in bruin, rood en groen. Dan laten ze hun takken los. Een voor een dwarrelen ze naar beneden tot de hele bodem bedekt is met een dikke laag dorre bladeren. Die vergaat in regen en wind.

De hele winter lang staan de bomen er naakt bij, huiverend in de wind. Hun levenssappen diep teruggetrokken in hun wortels, zodat ze onaantastbaar zijn voor de bijtende koude die hen anders zou doden. Hun bladeren zijn hun pracht en hun levenskracht, maar ook hun kwetsbare plek. Alleen door ze te laten vallen, elk jaar opnieuw, kunnen ze overleven. Pas in de lente als het licht en warm genoeg is, komen er weer blaadjes uit de botten. En dan begint het weer helemaal van vooraf aan.

Ik vraag me soms af of de bomen er niet moedeloos van worden. Zoveel energie steken in het laten groeien van die hele bladerdos en toch al weten dat het over enkele maanden allemaal weer moet afgebouwd worden, losgelaten en afgeworpen.

Misschien voel ik meer met de bomen mee omdat ik er mezelf stilaan in begin te herkennen. Elke ochtend sta ik op, strek voorzichtig mijn stramme ledematen en begin aan de oplapwerken. Ik was huid en haren, poets tanden en oren, en bedek alles met een laag seizoensaangepaste kleding. Al te bleke onderdelen verf ik hier en daar wat bij, ik sprenkel een lekker geurtje om me heen en dan daal ik van de trap af, klaar voor weer een nieuwe levensdag. En dat elke dag opnieuw, het hele ritueel.

Net als bij de bomen is er telkens opnieuw aan beginnen de enige manier om verder te leven. De vergankelijkheid even negeren en in elke dag weer evenveel zorg en energie stoppen. Pas als dat niet meer lukt, mag je doodgaan.

(Photo by John Mccann on Unsplash)

Een reactie op “Hup maar weer!”

  1. Trees Vandenbussche schreef:

    Misschien kunnen we de les van de bomen leren: leren groeien, bloeien én … loslaten, om opnieuw te bloeien.
    Gelukkig kunnen ze vertrouwen (meestal toch) op krachtige wortels. Analoog met de bomen, moeten wij onze kinderen, onze medemensen helpen om hun wortels kracht te geven.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.