Iets om vast te houden

30 september 2019

Soms zou ik wel eens willen weten wat mensen allemaal in hun jaszakken hebben zitten. En dan bedoel ik niet de normale gebruiksvoorwerpen zoals een sleutel, een gsm of een zakdoek, maar de dingetjes die er altijd in achterblijven zonder dat ze een duidelijke functie hebben.

Kinderen hebben in deze tijd van het jaar vaak kastanjes in hun zak zitten. Ik herinner me nog haarscherp hoe het voelde: die gladde, zachte schil die binnen de kortste keren zo warm werd als je zelf was. Nu lijken de kastanjes me steevast veel kleiner dan vroeger, toen ze zowat mijn hele handpalm vulden. Het is natuurlijk mijn hand die gegroeid is. Maar hun kleur is nog even diepbruin.

Mijn kleinzoon heeft de hele zomer stokjes in alle maten en soorten meegezeuld. Die zag hij meestal als kleine wapens met verschillende troeven. Als je kleren van kinderen in de was doet, moet je altijd uitkijken naar zakbewoners.

Maar niet alleen kinderen hebben graag iets in hun zakken zitten. Op een zondag kreeg ik van een kennis na afloop van de mis eens een zacht lichtgroen steentje, een beetje driehoekig en met afgeronde hoeken. Hij legde me niet uit waar het vandaan kwam en waarom hij het mij gaf, maar ik nam het aan en bewaarde jarenlang in mijn jaszak.  En in Japan hebben ze ‘netsuko’s’, piepkleine gesneden beeldjes die een dier of een mens voorstellen.

Wie zijn handen in zijn zak heeft zitten, kan er ongemerkt mee spelen. Je vingers exploreren alle hoeken en kantjes, strelen het voorwerp en vinden er rust in. Misschien is zo’n zakbewoner een verre variant op een rammelaar, of een fopspeentje voor je vingers.

Want iets vasthouden is fijn, al kunnen we niet goed uitleggen waarom. Het geeft je op een onverklaarbare manier houvast. Terwijl je in de buitenwereld alert bent, efficiënt reageert en ad rem communiceert, spelen je vingers in het verborgene een troostvol spel. Want een mens heeft soms iets nodig om zich aan vast te houden.

(Afb. van congerdesign via Pixabay)