Ik ben ik

4 september 2019

Kleinzoon gaat naar het eerste leerjaar. Een belangrijk moment, waar hij lang naar heeft uitgekeken. Met drukletters schrijft hij al een poosje commentaren bij zijn tekeningen, maar nu gaat hij echt leren lezen, schrijven en rekenen.

Na de eerste schooldag vragen we hem of hij al woordjes heeft geleerd. Ja hoor. Met zijn rechterarm schrijft hij in de lucht: ‘ik ben ik.’ Het begin van een wereld die opengaat.

Ik slik een zure opmerking over toenemend egocentrisme in. Het is gewoon een handige zin om kennis te maken met elkaar. Want dat is wat ze ook gedaan hebben.

Kleinzoon heeft zelfs al huiswerk die eerste dag. Plichtsbewust gaat hij aan tafel zitten met zijn blaadje. Met een potlood tekent hij de weg van huis naar school in een soort doolhof. ‘Makkie’, zegt hij op een toon die de kleuterschool ver voorbij is. Netjes stopt hij alles weer in het mapje en dan in de nieuwe boekentas.

Ik zie dat hij zichzelf serieus neemt. Hij is bezig met belangrijke zaken, dingen die hij de rest van zijn leven zal nodig hebben. Onwillekeurig kom ik onder de indruk van zijn ernst.

Maar dan gaat hij spelen met zijn drakenkasteel. Even serieus. Want dat is ook belangrijk.

‘Ik ben ik’ blijft in mijn hoofd hangen als ik naar huis rijd. ‘Jij’ is voor later. Tweeklanken zijn nog niet voor de eerste weken. Pas als je helemaal ‘ik’ bent, kun je ook ‘jij’ worden. De leeslessen volgen het leven. Als dat niet mooi is.

(Afb. van Lourdes NiqueGrentz via Pixabay)