Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet

9 maart 2021

We zitten in het park even uit te puffen na een spannend spelletje pétanque. Opeens wijst kleinzoon naar de grond onder een struik. ‘Zit daar een spookje?’

Ik had de witte vlek ook al opgemerkt in de rand van mijn blikveld, maar hem automatisch gecatalogiseerd als zwerfvuil: een weggewaaide witte plastic zak, die onder de struik is blijven hangen.

‘Wie weet’, zeg ik. ‘Wat zou zo’n spookje daar wel doen?’

‘Misschien is het een zomerspookje dat zijn winterslaap doet’, bedenkt kleinzoon. ‘Dan moet hij uitkijken voor winterspookjes, want die zijn er nu veel.’

‘O ja?’ lach ik. ‘En doen die winterspookjes dan geen winterslaap?’

‘Natuurlijk niet’, zegt kleinzoon zeker van zijn stuk, ‘die doen alleen een zomerslaap.’

‘En wanneer worden de winterspookjes afgelost door de zomerspookjes?’ vraag ik.

‘Op 21 maart natuurlijk’, zegt kleinzoon. Hij heeft net een project over de seizoenen achter de rug op school. ‘Maar soms vergissen ze zich een paar dagen en dan wordt het spannend.’

Hij knabbelt verder aan zijn rozijntjes en ik aan mijn appel.

Even bekruipt me de neiging om onder de struik te gaan checken wat dat witte ding precies is. Maar ik doe het niet.

Want het is veel te zalig om samen met kleinzoon te kijken naar iets wat er misschien niet is. Of misschien wel.

(I wonder IDGP, afb. van Andrei Lazarev via Unsplash)