In je hersens kijken

7 februari 2019

‘Weet je nog dat we hier vorige keer dat voetbalspelletje hebben gevonden?’ vraag ik mijn kleinzoon in de kringwinkel.

Hij kijkt me fronsend aan. ‘Ja,’ zegt hij een volle minuut later, ‘ik heb even in mijn hersens gekeken en nu weet ik het weer.’

‘Kun jij in je hersens kijken?’ vraag ik hem. ‘Hoe doe je dat?’ Dat wil ik ook wel eens proberen.

‘Dan doe ik gewoon mijn ogen dicht’, legt hij uit. En hij doet het me voor. ‘En dan zie ik het.’

‘Handig’, zeg ik. Ik meen het uit de grond van mijn hart. Zoveel dingen verdwijnen geruisloos uit mijn geheugen en het zou fijn zijn om die af en toe eens te kunnen opdiepen. Gewoon om er even mee te spelen en ze dan weer netjes op te bergen.

Ik zoek restjes breiwol om de snelle vingers van mijn moeder bezig te houden, maar iemand is me blijkbaar voor geweest, want er is nauwelijks iets te vinden. Mijn moeder slaagt er steeds minder goed in om in haar hersens te kijken. Veel van wat gebeurt, landt niet meer echt in haar geheugen, maar gaat voorbij als een rimpeling op het strand bij vloed. Maar hoe ze moet breien, dat weet ze nog heel goed. Dat zit in haar vingers, niet in haar hersenen.

Mijn kleinzoon heeft meer succes bij de jacht. Met stralende ogen laat hij me een klein, rood skateboardje zien. Hij is zo gelukkig, dat hij er sprakeloos van is. Voor anderhalve euro vul ik schaamteloos zijn kinderhand. De bezwaren over te veel en te gevaarlijk schuif ik zonder problemen aan de kant. Soms is het ook goed om even niet in je hersens te kijken.