India

2 december 2021

‘Jullie hebben wel veel spullen uit India’, merkt kleinzoon op.

Hij heeft gelijk. Er ligt een loper op tafel, er staat een doosje op de kast en nog een beeldje op de vensterbank.

‘Wij zijn een paar keer in India geweest’, leg ik uit. ‘Het is een heel mooi land. Jouw papa en mama zijn er trouwens ook geweest, nog voordat jij er was.’

Hij knikt. Ook hij heeft al vaak de verhalen gehoord en de foto’s gezien.

‘Ik weet nog hoe fijn het daar was. Zelfs toen ik in de buik zat, heb ik dat al gevoeld’, vertelt hij.

Ik schiet in de lach. Zijn ouders waren in India al jaren voordat er van hem sprake was.

‘Je bent niet langer dan negen maanden in de buik, hoor’, zeg ik.

Maar hij weigert toe te geven. En wie ben ik om hem tegen te spreken?

Als je iets maar vaak genoeg hoort vertellen, is het op de duur toch net alsof je er zelf bij bent geweest?

En wie kan zich echt voorstellen dat er een tijd was toen je er helemaal nog niet was? Waarom zou je dan niet als een piepkleine kiem alvast in de buik van je mama wonen?

In het verlangen van zijn ouders en in onze hoop op kleinkinderen ooit, was hij er hoe dan ook toen ook al bij.

Kleinzoon heeft gelijk, zoals bijna altijd.

I wonder, 1 december 2021