Juichen

28 maart 2021

Hoe je het ook draait of keert, we zijn niet echt in juichstemming dit jaar op Palmzondag. Natuurlijk blijft er veel om dankbaar voor te zijn, dat weten we maar al te goed, na een jaar vol haken en ogen. Maar onbekommerd zwaaien met palmtakken en rotsvast geloven dat het leven sterker is dan de dood, nee, dat is er misschien niet bij.

Daarvoor zitten we nog te diep in een vastentijd die nu al meer dan een jaar duurt. Met onthouding van een hoop dingen die ons nauw aan het hart liggen. Met noodgedwongen zoeken naar haalbare alternatieven. Met elke dag op het nieuws de cijfers: van de mensen die het niet haalden, van de ernstig zieken, van de besmetten die misschien gevaar lopen.

We vragen ons af welke richting we met zijn allen onze wereld uit zullen sturen, als corona eenmaal is gaan liggen. Zullen we er dan in slagen om een draai te maken naar meer rechtvaardigheid, meer solidariteit, meer vrede? Of wordt het nog meer dan vroeger om ter meest graaien? De keuze is aan ons.

Misschien moeten we toch maar een palmtakje ophalen, ergens in een kerk waar dat kan. We zullen het dit jaar op tafel leggen of aan het prikbord hangen, als een reminder. Niet te ver uit het zicht. Zodat we nooit vergeten welke kant we uit willen: in de richting van Gods grote droom.

Met de moed der wanhoop gaan we toch een beetje zwaaien. Onzichtbaar voor elkaar, maar nooit uit elkaars hart. We beginnen aan een Goede Week die nog meer dan anders haar naam lijkt te hebben gestolen. Dat groene takje zal ons hoop en vertrouwen geven.

(Kerknet.be 28 maart 2021, afb. van Ariesa66 via Pixabay)