Kerststal

23 december 2019

‘Het kindje Jezus ligt nog niet in de kribbe’, constateert mijn kleinzoon.
Ik knik. ‘Dat mag jij zoals elk jaar doen op kerstavond’, zeg ik. Ik geniet al van tevoren van de ernst waarmee hij zich als jongste van de familie jaarlijks van zijn belangrijke taak kwijt.
Maar kleinzoon gaat niet mee in mijn kerstvervoering. ‘Waar staan die anderen dan nu al naar te kijken?’ vraagt hij schamper.
Hij heeft gelijk. Het ziet er behoorlijk idioot uit.
Maria kijkt met gevouwen handen naar de lege voederbak, terwijl Jozef bijlicht met zijn lantaarn. De herders staren allemaal naar hetzelfde lege punt. Zelfs de koningen komen in de verte al aangeschuifeld met hun blik naar de kribbe zonder Jezus.
Alleen de schapen grazen zoals altijd vrolijk verder. En de engel kijkt naar ons, dat is altijd raak.
‘Ze moeten nog even wachten tot Kerstmis’, zeg ik.
Kleinzoon is duidelijk geen kleuter meer. Hij vindt het raar als mensen staan te kijken als er niks te zien is. Opgroeien is soms heel ontluisterend.
Maar als hij even later helemaal opgaat in het verhaal dat ik hem voorlees, ben ik weer gerustgesteld. En ook als hij daarna een strijd op leven en dood uitvecht met twee van zijn vliegtuigjes.
Zien wat onzichtbaar is, hij kan het nog. Hopelijk raakt hij dat nooit helemaal kwijt.
Met Kerstmis zal hij weer vol overgave het kindje in de kribbe leggen. Zodat iedereen met eigen ogen kan zien waar hij of zij op wacht.

(I wonder 23 december 2019, afb. van Andreas Böhm via Pixabay)