Kerstwens van een schaap

25 december 2022

Ik heb me altijd een beetje terughoudend gevoeld bij het beeld van de herder en zijn schapen, toegepast op gelovige mensen. Want al te gemakkelijk werd je in de kerk als schaap weggezet en mocht je vooral braaf blatend achter de herders aan hobbelen.

Alleen in de kerststal vind ik schapen onmisbaar. Dit jaar voel ik me daarom meer dan ooit schaap met Kerstmis.

Want vanaf het begin waren ze er wel bij, de schapen. Zodra de engelen hun licht laten stralen en hun lied aanheffen, spitsen de schapen hun oren. Vast al lang voordat die dommelende herders iets in de gaten hadden. Ze staan op de eerste rij als de woorden ‘vrede op aarde aan alle mensen’ weerklinken. Ze vergeven goedmoedig dat de dieren weer eens niet genoemd worden, omdat ze weten dat God hen nooit zou uitsluiten.

En dan gaan ze mee op zoek naar het kind in de kribbe. Niet dat het iets uitmaakt, hun bezoek, want het kind is er al en zal doen waarvoor het gekomen is. Maar je wil er gewoon bij zijn, als er iets bijzonders en hartverwarmends gebeurt. Als mens en als dier.

De schapen vinden de stal met het kind en zijn ouders. Ze zien aan de os en de ezel hoe goed het er is. Ze staan er zwijgend bij en beginnen maar wat te grazen om zich een houding te geven. Een paar lammetjes snuffelen aan de voetjes van Jezus. Er wordt niet veel gezegd. Het geluk om een baby spreekt voor zich. Het is een nieuw begin, altijd, maar nu wel heel bijzonder.

En dan gaan ze met hun herders weer naar huis. Met het beeld van het kind in de kribbe voorgoed tussen hun oren. Ze voelen haarscherp dat er met dit kind iets zal veranderen. Zelfs een schaap kan dat zien.

Kijk maar, ook hun herders zijn anders geworden. Ze helpen elkaar en zijn zachter voor hun schapen. En dat is nog maar het begin.

Zalig Kerstmis!

(Kerknet.be 25 december 2022, afb. van Sam Carter via Unsplash)