Kiezen is verliezen

27 mei 2019

Deze uitspraak hing regelmatig in mijn hoofd de afgelopen weken. Ik zag integere mensen op verschillende lijsten en vond het soms jammer dat ik niet voor hen allemaal kon kiezen. Ik hoorde weleens een waardevol standpunt in een partij die ik verder niet kon steunen. Ik wist dat ik zou kiezen voor de partij die voor mij in de goede richting op alles zal wegen. Ook al was ik het niet met alles eens wat ze riepen. Ik wist dat ik dus altijd ook een beetje zou verliezen. Zo zit het leven nu eenmaal in elkaar.

Maar de zin ‘Kiezen is verliezen’ krijgt na afgelopen verkiezingszondag een heel andere bijklank. Want het lijkt erop dat we allemaal verloren hebben.

De partijen met een genuanceerd verhaal omdat ze het onvoldoende hebben kunnen overbrengen.

De partijen met een groen verhaal omdat ze te weinig mensen hebben kunnen overtuigen van de noodzaak om anders te gaan leven.

De partijen met een sociaal verhaal omdat ze de angst van veel mensen niet hebben kunnen wegnemen.

De partijen met een Vlaams verhaal omdat ze vergeten te zeggen hoe goed wij het hier hebben en hun ogen sluiten voor de rest van de wereld.

De partijen met een vals verhaal omdat ze het onmogelijk kunnen waarmaken.

De partijen met een naïef verhaal omdat ze mensen hebben voorgespiegeld dat niets gevolgen heeft voor later.

Wij zijn met zijn allen verliezers omdat we zo uit elkaar zijn gegroeid dat we niet meer bang zijn voor dezelfde dingen en niet meer hopen op dezelfde dingen.

Alleen aan de rand van de zandbak is er nog hoop. Migrantenmoeders, verbitterde extreemrechtse moeders en ik als oma daartussen. We geven de kinderen die bij ons zijn aandacht en drinken uit meegebrachte flesjes. We trekken sokjes uit en kieperen zand uit schoenen. We poetsen snottebellen weg en zwaaien trots als (klein)kind bovenop de glijbaan zit. En allemaal leren we de kinderen om lief te zijn voor elkaar. Om al eens een koekje te delen of elkaar om de beurt op de schommel te laten.

Die mama’s en oma’s en hun kinderen en kleinkinderen zijn mijn enige hoop. Zij zijn met velen, dus ooit moet het lukken.