Kijken met kinderen

9 februari 2021

‘Kijk, daar zit een uil!’ riep de vierjarige Mathis uit Ronse. Hij zag het dier in de berm toen hij met zijn papa, mama en zusje op wandel was. De uil was niet gewond, maar ernstig ondervoed. Met de hulp van een opgetrommelde vriend werd hij naar een opvangcentrum gebracht om aan te sterken. De papa van Mathis geloofde de jongen eerst niet. Dat is vaak onze eerste reflex als een kind iets ongeloofwaardigs zegt: het zal wel niet kloppen. Maar kinderen leven dichter bij de grond en hebben vaak een scherpere blik voor details.

Lily in Wales, ook vier jaar oud, vond onlangs op de rotsen van de strandwandeling die ze met haar gezin maakte, ook iets heel bijzonders. Een prachtige pootafdruk van een 220 miljoen jaar oude dinosaurus. Lily is gek op dino’s en speurt voortdurend de bodem af en nu is ze dus beloond. Wetenschappers zijn blij met haar vondst. Ze kunnen zo bestuderen hoe deze dino zich voortbewoog. Het zou om een kleine, slanke vleeseter kunnen gaan, die op twee poten liep.

Wat leren deze opmerkelijke gebeurtenissen ons? Dat mensen overal ter wereld veel meer dan vroeger op wandel zijn. Misschien op termijn een belangrijk positief effect van ons aller virus.

Het leert ons ook dat wandelen ons beter leert kijken naar onze omgeving. Zo zag ik gisteren opeens op een gevel van een straat waar ik elke week wel vijf keer doorheen fiets, het opschrift ‘SCHOOL’ in bakstenen ingemetseld boven de ramen. Er prijkte nog een heiligenbeeld in een nisje naast. Ik had het nooit opgemerkt. Pas door te voet door die straat te lopen, had ik de ruimte om omhoog te kijken.

En tenslotte leert het ons dat we beter wat vaker naar kinderen luisteren. Want zij zien de dingen waarvoor wij blind geworden zijn.

(Afb. van Nadine Doerlé via Pixabay)