Klappen

18 april 2020

Een paar buren begonnen er na een week of wat mee. Elke avond om 20 uur klapten ze op straat voor mensen in de zorg en op alle andere plekken die nu van cruciaal belang blijken te zijn.

Het deed ons goed om dan ook even elkaar te zien, na weer een dag voornamelijk binnen tussen vier muren. De opluchting van een paar andere mensen te horen dan je huisgenoot, van even over viruskoetjes en coronakalfjes te kunnen praten, van flauwe mopjes te delen die iedereen al kent, want iedereen leest, hoort en ziet altijd dezelfde dingen tegenwoordig.

We hielden het vol, avond na avond. In bittere kou, bij snijdende wind of een zachte lentebries. We keken bijna letterlijk de blaadjes aan de bomen langs de straat. Vandaag komen we al voor de 29^ste keer samen.

Iedereen staat in zijn deuropening of op veilige afstand midden op straat. Auto’s zijn er nauwelijks. Fietsers, vooral koeriers met thuismaaltijden, slalommen om ons heen. We doen een klapke. In alle betekenissen van het woord.

Natuurlijk doen we het voor de mensen uit de zorg. Er wonen er een paar in onze straat: een thuisverpleegster en iemand die in het ziekenhuis werkt. Er zijn er ook met kinderen die in de zorg werken. Zij laten af en toe een flard horen van wat er zich daar afspeelt.

Maar we doen het ook voor onszelf. Om te laten horen dat we nog normaal zijn. Dat we nog kunnen ‘zwanzen’. De student in ons midden wordt elke dag ondervraagd of hij wel goed gewerkt heeft. Iemand die even kucht of niest, krijgt meteen commentaar. De Erasmusstudente uit Barcelona mag een paar zinnen Spaans praten met onze buurvrouw uit Chili. De fietskoerier vertelt hoe druk hij het heeft.

We wisselen tips uit van winkels waar geen wachtrijen staan, van mooie en rustige wandelingen in de buurt. We checken of het ok is met de vrouw wiens man net nu werd opgenomen in een rusthuis.

We beloven elkaar dat we onze schade later dubbel en dik gaan inhalen, met grote buurtfeesten en veel plezier. Maar voorlopig houden we netjes afstand. Als iemand in het vuur van het gesprek iets te dichtbij komt, deinzen de anderen achteruit. En al gauw verdwijnt iedereen weer in zijn kot.

Aan deze grijze tijd waarin we maar half lijken te leven, mag voor mij snel een einde komen. Maar ik weet nu al wat ik ga missen: ons dagelijkse ‘klapke’ met de buren op straat.