Klasreünie

4 april 2023

Dit jaar is het precies vijftig jaar geleden dat onze middelbare schoolklas – retorica 1973 van de Blauwe Nonnen in Hasselt – afstudeerde. We konden destijds nauwelijks wachten om aan onze toekomst te beginnen. Sommigen hadden al heel gedetailleerde plannen gemaakt. De lieven die al in het vizier waren, hebben soms wel en soms niet de storm van de jaren overleefd. Vaker kwamen er nieuwe partners opduiken aan de horizon.

Er werden diploma’s gehaald en allerlei jobs uitgeoefend. Er kwamen kinderen en later kleinkinderen. Hier en daar doken pijn en verdriet op: ongewilde kinderloosheid, het verlies van een partner, zorgen om een kind, een ontslag, eigen gezondheidsperikelen die zelfs een van ons veel te vroeg deed sterven.

Al bij al houden we ons staande, zo goed en zo kwaad als het gaat. En drie van ons bedachten dat het goed zou zijn om elkaar nog eens terug te zien.

We stuurden mails, telefoneerden, kwamen via via aan nieuwe adressen en wisten uiteindelijk iedereen behalve eentje te vinden. Alleen Lutgart blijkt van de radar verdwenen.

Lutgart was destijds al niet iemand van het hoge woord. Meestal zat ze tussen de lessen of in de pauzes met een geheimzinnige glimlach op de vensterbank in het zonnetje, diep in haar jas weggekropen. Zo tevreden en knus als een spinnende poes. Toen al kregen we niet echt veel hoogte van haar.

Niet iedereen die we bereikt hebben, wil ook komen. Voor sommigen is de drempel te hoog, de confrontatie te groot, het punt waarop ze staan in hun leven te wankel. Of ze hebben er gewoon te weinig zin in om er een inspanning voor te doen.

Het is ook niet helemaal duidelijk wat we er zelf van verwachten. Vijftig jaar inhalen op een avond is niet echt realistisch, als we dat al zouden willen. Eerder wordt het hier en daar een beetje bijpraten, wat lief en leed delen, en vooral veel herinneringen ophalen.

Al deelden we jarenlang dezelfde schoolbanken en hetzelfde klaslokaal, toch zijn we daarna alle kanten opgegaan. We waren bezig met andere dingen, liepen warm voor andere idealen, omringden ons met veel of weinig gezinsleden of vrienden. Vijftig jaar later leggen we onze hoogstpersoonlijke oogst even glimlachend voor aan elkaar.

Daarna gaan we elk weer terug naar ons eigen leven. De klasreünie gaat dat niet veranderen. Maar het is goed om af en toe stil te staan en achterom te kijken. Om dan weer helemaal in het nu te duiken.

(Photo by Vince Fleming on Unsplash)