Laat de maskers vallen

25 februari 2024

Mensen van gezicht herkennen is iets waar ik niet goed in ben. Dat heeft een beetje met mijn bijziendheid te maken, maar vooral met het feit dat ik geen bijzonder goed visueel geheugen heb. Een stem herken ik veel beter dan een gezicht.

Regelmatig herken ik mensen niet of te laat op straat of op een bijeenkomst. Wie mij kent, weet dat hij of zij dat kan verwachten. En de anderen beginnen het stilaan op mijn leeftijd te schuiven. Ouder worden heeft ook zijn voordelen.

Maar mijn kleine afwijking verklaart wel waarom ik het extra moeilijk heb met maskers. Ik herken mensen al niet meer als ze een ander kapsel of een nieuwe bril hebben. Maar een masker zet me volkomen op het verkeerde been. Pas als ik de stem erachter hoor, heb ik weer houvast. De coronatijd met zijn verplichte maskers was voor mij een grote uitdaging.

Zelf vind ik het ook niet leuk om gemaskerd rond te lopen. Ik begrijp totaal niet wat er zo spannend aan is. Meestal doen we er juist alles aan om gezien en opgemerkt te worden. Waarom zouden we ons dan opeens verschuilen achter een masker?

De vasten is juist een tijd om onzichtbare maskers te laten vallen. Het masker van de zelfgenoegzame intellectueel die het allemaal beter weet. Het masker van de zestiger die het allemaal al eens gezien heeft. Het masker van de (groot)moeder met ervaring die nooit twijfelt over de aanpak van een of ander opvoedkundig probleem. Het masker van de gelovige die God in zijn binnenzak heeft.

Ook die maskers mogen wegvallen. In de vasten proberen we open en kwetsbaar voor de spiegel te staan. We willen ook zonder voorzetluiken in elkaars ogen kijken. In al onze twijfelende hunker en tederheid. Heel vaak ontdekken we dan onvermoede dingen.

Laat de maskers dus maar vallen. De echte ontmoeting begint daarna.

(Kerknet.be 25 februari 2024, Photo by Izzy Park on Unsplash)