Kolet Janssen

auteur

Landingsplek

29 oktober 2020

Een van onze dochters is verhuisd en bij het inrichten van het nieuwe huis, moest er beslist worden waar elk meubelstuk zou komen te staan.

Een oud open kastje dat nog van mijn schoonouders is geweest en dat haar al achtervolgt doorheen al haar studentenkoten en latere woonsten, kreeg een plek in de gang. ‘Want dat heb je nodig als je binnenkomt’, bedacht ze. ‘Zo’n plek om je sleutels op te leggen, je handschoenen of je mondmasker.’

Een plek om te landen. Want in de gang van je eigen huis mag je jas uit, trek je misschien je pantoffels aan, zet je je boodschappen neer. Je kunt er letterlijk alles uit je handen laten vallen. Het is een manier van thuiskomen. Alle ballast valt weg, je neemt de ‘thuis-modus’ aan.

Omgekeerd kan die plek ook dienen om dingen op te zetten die je niet mag vergeten om mee naar buiten te nemen: een brief die op de post moet, een boek of tijdschrift dat je aan iemand wil uitlenen. Kleinzoon legt er de schatten op die hij op straat heeft gevonden: kastanjes, steentjes, pluimen, schroeven, koperen muntjes en af en toe een knikker of een Pokemonkaart.

Ik zou willen dat ik in mijn hoofd ook zo’n landingsplek had, waarop ik alles kon leggen wat ik even kwijt wil, maar nog niet weet waar ik het precies ga onderbrengen. Alles waarover ik nog even verder wil denken, maar nu niet. Alles wat ik ergens oppik en niet wil vergeten en dat dan toch doe. Alles wat me zo vertrouwd is, dat het me soms ontgaat. Dan zou ik af en toe eens op dat hersenplankje gaan rommelen en blij zijn met wie en wat ik daar weer tegenkom.

Een landingsplek, niemand kan het missen.

(Afb. van Thiago Victal via Unsplash)

Een reactie op “Landingsplek”

  1. Noël Tobback schreef:

    Velen hebben of willen zo’n kastje. Het is zeer handig. Als het mooi is ligt er een doekje op om krassen te voorkomen. Bij mij staat er ook dergelijk kastje. Het stond op de zolder van mijn geboortehuis. En juist omdat het in een erbarmelijke staat was trok het mijn aandacht. De deurtjes zaten los en de achterkant was weg. De rest zat los. Versleten en oud. Maar dat was nu de reden waarom ik het in mijn huis wilde. Ik zou het wel eens herstellen. Een van mijn voorzaten moet er zijn boekhouding op gedaan hebben want het is een lessenaar met een schrijfblad, waarvan alles af tuimelt, behalve dan een paar boeken of enkel vellen papier. Maar er is de schuif die ik niet meer dicht krijg van de vele spullen die ik binnen ettelijke tijd nog eens zal gebruiken.
    Ik heb hier te doen met een landingsplaats van verleden en toekomst. Vorige generaties hebben het bewaard en zoals ik aanvoel een voorouder heeft het gemaakt. Wat ik er in neerleg is misschien van nul en generlei waarde, maar aan alles zit er iets persoonlijk en van iemand anders afkomstig. Na vele jaren zal ik de schuif eens leegmaken en me aan iets doen herinneren. Als ik tijd heb zal ik het herstellen.
    Ik wil 200 jaar leven voor hen die ik heb ontmoet en voor hen die hebben gemaakt wat ik ben zonder ik ze ooit heb gezien.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.