Loslaten

5 januari 2023

‘Geef het tutje maar aan oma’, zeg ik. Kleindochter zit op mijn arm. Ze neemt het tutje uit haar mond en legt haar knuistje met het tutje in mijn open hand. Dan kijkt ze even naar mij en naar het tutje. Secondenlang houdt ze het tutje vast in mijn uitgestoken hand. Dan besluit ze van toch maar niet en stopt het tutje weer resoluut in haar mondje.

Ook met blokjes gaat het in stappen. Iets in mijn hand leggen is ok, maar het dan ook helemaal loslaten is nog een ander paar mouwen.

Misschien is dat bij ons niet anders. Iets geven en het dan ook echt kunnen loslaten, dat vraagt toch altijd een extra inspanning.

Als we een cadeautje geven, willen we maar al te graag horen hoe geweldig het van pas komt. Liefst willen we later een bewijs dat het geapprecieerd wordt: dat we zien dat het ergens in huis een (ere)plekje heeft gekregen of dat we een lofzang horen op het gegeven boek.

Als we onze mening of een goede raad geven, laten we die ook slechts met moeite los. We willen merken dat we de ander hebben overtuigd, dat onze mening gedeeld wordt. Het vraagt een inspanning om ervan uit te gaan dat de ander ermee mag doen wat hem of haar goeddunkt. Dat onze mening slechts een van de vele elementen is waarmee hij of zij de verdere stappen zal bepalen.

Ook ik schrijf om los te laten. Mensen mogen ermee doen wat ze willen. Het ermee eens zijn of niet, erover verder denken of niet, erom lachen of huilen. Hoe meer ik schrijf, hoe meer ik leer om los te laten.

(Afb. van Jelleke Vanooteghem via Unsplash)