Mag jij mij lezen?

7 november 2023

Onlangs kocht ik op de markt een paar warme pantoffels. Even vreesde ik dat ik niet genoeg cash geld bij me had om ze te betalen, maar de marktkramer stelde me gerust: ik kon zonder problemen ook elektronisch bij hem betalen.

Nadat ik de pantoffels had gepast en de kleur had gekozen, haalde de man een toestelletje tevoorschijn waar ik mijn betaalkaart tegen mocht houden. Na enkele ogenblikken begon het ding geruststellend te ratelen.

‘Vijf keer gevaccineerd’, lachte de marktkramer luidkeels, terwijl hij naar het schermpje van het toestel keek. ‘En ik zie dat je ook nog een bankrekening hebt in Zwitserland!’

Bij zijn opmerking over het vaccineren was ik er bijna ingetrapt. Ik begon mijn vaccinaties al te tellen. Maar zijn opmerking over de Zwitserse bankrekening maakte duidelijk dat hij aan het ‘zwanzen’ was. Natuurlijk kon je geen gegevens over iemand lezen op zijn bankkaart. Dat zou hoogstens kunnen met mijn identiteitskaart. En zelfs dan hoop ik dat niet iedereen meteen alles kan zien: mijn adres, mijn leeftijd, mijn burgerlijke staat… Ik heb er eigenlijk niet echt een goed idee van hoe het werkt. Want er zijn winkels waar ik mijn identiteitskaart als klantenkaart mag gebruiken. Zouden die wel mijn vaccinaties zien? Ik ga ervan uit dat zoiets niet kan, maar helemaal zeker ben ik niet. De marktkramer wakkert mijn onderhuidse twijfel aan, ook al was dat wellicht niet zijn bedoeling.

Ik heb het namelijk ooit meegemaakt op de trein, toen je nog e-tickets kon kopen en die op je elektronische identiteitskaart zetten. Een treinbegeleider begon bij de controle hardop tussen de andere passagiers voor te lezen waar ik naartoe ging, waar ik vandaan kwam, en waar ik die week nog allemaal met de trein was geweest. Om hem te stoppen, zei ik dat hij liefst niet ook nog mijn leeftijd wereldkundig moest maken. Hij lachte, ik lachte een beetje groen mee.

Elektronisch betalen is een groot gemak. Maar je mag er niet te lang over nadenken 😉

(Afbeelding van Yannick McCabe-Costa via Pixabay)