Man of beer?

9 mei 2024

Geamuseerd volg ik van op enige afstand de online discussie over de vraag wie je het liefst niet zou tegenkomen als vrouw alleen in een bos: een man of een beer.

Met mijn ‘ik-wil-alles-concreet-zien’-hoofd probeer ik het me voor te stellen: in de Ardennen, op een grijze dag, warm ingeduffeld en met hoge stapschoenen, en dan opeens… een everzwijn, want zelfs in mijn fantasie zie ik nog geen beren in de Ardense bossen. Of… een man, met een nors gezicht, een hoedje op zijn hoofd en een dichtgeritste parka. We kruisen elkaar op een modderig pad in the middle of nowhere.

Ik hoef niet lang na te denken, ik kom liever mannen tegen dan everzwijnen. Mijn jarenlange ervaring zorgt ervoor dat ik mannen inmiddels een stuk voorspelbaarder vind dan everzwijnen of beren. Zelfs degenen met te veel branie en grensoverschrijdende opmerkingen jagen me niet echt angst aan. Ik heb gelukkig nooit een ervaring gehad waarbij ik ze niet van mijn lijf kon houden of niet weg kon. Wellicht zou ik er dan anders over denken.

Mijn luttele ontmoetingen met wilde dieren in het bos, waren veel verrassender. Meestal stonden we allebei perplex en kozen we elk voor een veilige aftocht. Al was er altijd ook de opwinding om zo dichtbij iets moois en wilds te zijn geweest.

De enige keer dat ik in een Amerikaans woud op een beer stuitte, had ik twee mannen bij: mijn echtgenoot en mijn zoon. Die sloegen meteen alle waarschuwingen in de wind om van dichterbij een foto van het dier te kunnen maken, zodat ik banger was voor hen dan voor de beer.

De meeste mannen deugen. De meeste beren ook, maar zij hebben andere prioriteiten dan mensen. En je hoeft natuurlijk ook niet alleen in een bos te gaan wandelen. Want er kan onderweg altijd iets gebeuren, zelfs zonder mannen of beren. En het is meestal ook gewoon gezelliger met twee. Of meer.

(Photo by Oxana Lyashenko on Unsplash)