Meisjes

12 oktober 2021

Je kunt het niet echt een ‘safe space’ noemen, maar als wij met ons vaste groepje vrouwen bij elkaar komen rond een tekst of zomaar, voelen we ons echt ‘meisjes onder elkaar’. De manier waarop we met elkaar praten en de dingen waarover we praten, verschilt grondig van hoe het zou zijn als er ook mannen mee zouden aanschuiven.

Zodra er een man opduikt, beginnen er opeens allerlei dingen te spelen waar we normaal geen last van hebben. We gaan als vrouwen meer ons best doen om echt vrouwelijk over te komen. Of we willen de man zeker zijn verhaal laten doen en zetten daarvoor onszelf opzij. In plaats van ons te focussen op wat we horen en zeggen, moeten we opeens nog met een stevige zijwind rekening houden.

Ik heb lesgegeven aan gemengde klassen, aan uniklassen meisjes en aan uniklassen jongens en dat is drie keer iets helemaal anders. Daarom is het lang niet gek om af en toe met een bepaalde groep (vrouwen of mannen, of gelijk welke ‘minderheid’ op welk vlak dan ook) apart samen te komen. Je ontdekt er dingen die je anders mist.

De onthutsende eerlijkheid van vrouwen onder elkaar laat ons toe onze eigen angsten en zorgen in perspectief te zien. We wisselen tips uit over hoe we omgaan met problemen die we allemaal tegenkomen en bespreken waarom iets wel of niet lukt. We verwoorden waar we tegen beter weten in telkens opnieuw tegenaan lopen. We lachen onszelf en elkaar door het leven.

We worden er tegelijk sterker en liever van. We staan steviger in onze schoenen om te verdedigen waar we echt voor staan. En tegelijk hoeven we ons minder schrap te zetten, omdat we in onze rug altijd de steun van de anderen van de groep voelen.

Niet alles hoeft altijd gemengd te zijn. Soms is apart ook fijn.

(Afb. Van Gerald Friedrich via Pixabay)